Bóle w klatce piersiowej są objawami niepokojącymi pacjenta i stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgłaszania się do izby przyjęć, na szpitalny oddział ratunkowy (SOR) lub do gabinetu lekarskiego. Najczęstszymi przyczynami bólów w klatce piersiowej są choroby kręgosłupa. Prawidłowo zebrany wywiad uwzględniający charakter, lokalizację, okoliczności wystąpienia dolegliwości pozwala jednak wstępnie ocenić prawdopodobieństwo tła wieńcowego bólów. Choroby układu sercowo-naczyniowego, szczególnie choroba niedokrwienna serca i jej najgroźniejsze postaci, czyli ostre zespoły wieńcowe (OZW), pozostają główną przyczyną śmiertelności na całym świecie. W Polsce są powodem prawie połowy zgonów. Niekwestionowanym czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej jest wiek. Osoby młode chorują rzadziej. Z drugiej strony oprócz klasycznych zmian miażdżycowych pojawiają się czynniki ryzyka, wcześniej rzadziej występujące, prowadzące do powstawania skrzeplin w tętnicach wieńcowych, skurczów tętnic czy prowokujące pęknięcie miękkich przyściennych blaszek miażdżycowych. Należą do nich częste u młodych osób palenie tytoniu, stosowanie preparatów hormonalnych (antykoncepcja, środki hormonalne w sportach siłowych), nadmierne spożycie preparatów tzw. energetyzujących czy wreszcie używanie narkotyków (pochodne amfetaminy, kokainy) i – co najgroźniejsze – tzw. dopalaczy, czego skutki są trudne do oceny i leczenia.

Rozpoznanie OZW u młodej osoby stanowi często trudne wyzwanie dla klinicystów w dużej mierze właśnie dlatego, że taka diagnoza w tej grupie wiekowej wydaje się mało prawdopodobna i może być pominięta w procesie diagnostycznym. Zdecydowana większość młodych pacjentów z bólem w klatce piersiowej zgłasza się z przyczyn niekardiologicznych (najczęściej kostno-szkieletowych lub psychosomatycznych) i nie wymaga leczenia szpitalnego. Jednak wbrew pozorom choroba wieńcowa w populacji młodych dorosłych stanowi istotny problem. Analiza badań sekcyjnych osób <40 roku życia, które zmarły nagle poza szpitalem, wykazała, że choroba wieńcowa była najczęstszą przyczyną zgonów w wieku >20 lat, a w grupie 30-40-latków stanowiła aż 80%¹. Decyzja, którą musi podjąć lekarz izby przyjęć lub oddziału ratunkowego – hospitalizować czy wypisać do domu – nie zawsze jest oczywista. Dane z dotychczasowych badań wskazują, że 2-8% pacjentów z OZW jest wypisywanych do domu bez odpowiedniego rozpoznania i bez leczenia^2,3.