Występowanie migotania przedsionków (AF – atrial fibrillation) ma charakter globalny i staje się coraz powszechniejsze. Zgodnie z podstawową definicją AF jest nadkomorową tachyarytmią z nieskoordynowaną przedsionkową aktywnością elektryczną i w konsekwencji z nieefektywnym skurczem przedsionków. Do cech elektrokardiograficznych AF zalicza się przede wszystkim nieregularne odstępy RR, brak wyraźnych powtarzalnych załamków P oraz nieregularną aktywację przedsionków. Najnowsze wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia tej arytmii, opublikowane w 2020 r. przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne, w odróżnieniu od wytycznych z 2016 r. pozwalają rozpoznać AF na podstawie paska EKG 1-odprowadzeniowego. Zatem rozpoznanie kliniczne AF może opierać się na standardowym 12-odprowadzeniowym zapisie EKG lub na zapisie EKG z pojedynczego odprowadzenia trwającym co najmniej 30 s i pokazującym rytm serca bez wyraźnie powtarzalnych załamków P oraz nieregularne odstępy RR¹.

Epidemiologia

Przyjmuje się, że w 2016 r. na AF cierpiało ok. 43 600 000 pacjentów¹. Szacuje się, że w populacji osób starszych (powyżej 65 r.ż.) ok. 20% ma rozpoznaną napadową postać AF¹. Można zatem uznać, że jest to forma starzenia się serca i jego układu bodźcoprzewodzącego. Przyjmuje się, że znaczny odsetek pacjentów w zaawansowanym wieku ma współistniejące AF, które rzutuje na sposób leczenia chorób towarzyszących, np. nadciśnienia tętniczego. Do typowych konsekwencji AF można zaliczyć incydenty zakrzepowo-zatorowe, przede wszystkim udar mózgu (20-30% wszystkich udarów niedokrwiennych, 10% udarów kryptogennych). Wśród konsekwencji AF wpływających na jakość życia należy również wymienić depresję, która może być spowodowana licznymi rehospitalizacjami oraz spadkiem jakości życia wynikającym z objawów arytmii.