Rozwój nowoczesnych metod rewaskularyzacji wieńcowej

Chirurgiczna rewaskularyzacja tętnic wieńcowych zapoczątkowana w latach 60. XX w., polegająca na ominięciu zwężenia w tętnicy wieńcowej za pomocą bypassu wszytego poniżej istniejącej zmiany, jest wciąż aktualną metodą leczenia choroby wieńcowej¹. Ostatnie dekady przyniosły istotną poprawę wyników leczenia chirurgicznego związaną z udoskonaleniem metody i intensywnej terapii pooperacyjnej.

Najistotniejszym aspektem leczenia chirurgicznego pozostaje długoletnia trwałość pomostów wieńcowych. W ostatnich latach podkreśla się rolę pomostów tętniczych i całkowicie tętniczej rewaskularyzacji wieńcowej². Udowodniono, że zespolenie lewej tętnicy piersiowej wewnętrznej z gałęzią międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej (LIMA-LAD – left internal mammary artery-left anterior descending) wykazuje 97,1% drożności w ciągu 15 lat. Na podobnym poziomie utrzymuje się drożność zespoleń RIMA-LAD (right internal mammary artery-left anterior descending). Z kolei zespolenia tętnicy promieniowej do prawej tętnicy wieńcowej czy gałęzi okalającej wykazują odpowiednio 88,2% i 91,6% drożności³.

Ostatnie wyniki leczenia chirurgicznego wiążą się także z diametralną poprawą w zakresie liczby powikłań neurologicznych. Koncepcja powikłań zatorowych w mózgu wynikających z manipulacji w obrębie aorty okazała się słuszna. Zauważono, że zmiana te...