Mimo postępu medycyny, a może trochę też z tego powodu – ludzie żyją bowiem dłużej, m.in. dzięki temu, że wszczepia się coraz więcej urządzeń wspomagających pracę serca, a wielu chorych może korzystać z leczenia immunosupresyjnego – częstość infekcyjnego zapalenia wsierdzia (IZW) wciąż rośnie, co stanowi istotny problem epidemiologiczny^1,2. W artykule pragniemy zwrócić uwagę na znaczenie tego problemu w praktyce kardiologicznej, przede wszystkim zaś na przydatność echokardiografii w postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym u pacjentów z IZW.

Przydatność badania echokardiograficznego u chorych z IZW

Zgodnie z wydanymi w 2023 r. europejskimi standardami poświęconymi temu zagadnieniu³, rozpoznanie IZW wg zmodyfikowanych kryteriów Duke University opiera się przede wszystkim na obecności tzw. kryteriów dużych, uwzględniających dodatnie posiewy krwi oraz typowe patologiczne zjawiska stwierdzone metodą obrazową – tę zaś stanowi echokardiografia. W sytuacjach wątpliwych klinicznie współcześnie jej dopełnieniem mogą być: tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, pozytonowa tomografia emisyjna oraz tomografia komputerowa pojedynczego fotonu^4-6. Kryteriami mniejszymi są: gorączka, czynniki kliniczne potencjalnie predestynujące do IZW (obecność protez zastawkowych, zabiegi stomatologiczne wykonane w niedalekiej przeszłości), objawy świadczące o zatorowości, schorzenia immunologiczne, cechy serologiczne świadczące o stanie zapalnym. Pewne rozpoznanie można postawić przy stwierdzeniu dwóch cech dużych, jednej dużej i trzech małych lub pięciu małych. W przypadku IZW echokardiografia stanowi zatem, jak w wielu innych sytuacjach klinicznych, metodę diagnostyczną pierwszego rzutu. Jest również pomocna w podejmowaniu decyzji dotyczących stosowania profilaktyki, określania potencjalnego ryzyka, monitorowania leczenia oraz obserwacji po jego zakończeniu³.