Przypadek kliniczny

Pacjentka 71-letnia z przewlekłym zespołem wieńcowym, po przezskórnej angioplastyce wieńcowej (PCI – percutaneous coronary intervention) w zakresie lewej tętnicy wieńcowej (LAD – left anterior descending) i gałęzi diagonalnej (Dg) rok wcześniej, z przewlekłą niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory, cukrzycą typu 2 w trakcie insulinoterapii, nadciśnieniem tętniczym, zaburzeniami gospodarki lipidowej została skierowana na Oddział Kliniczny Kardiologii oraz Interwencji Sercowo-Naczyniowych Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie z podejrzeniem zawału mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST.

Przy przyjęciu pacjentka była w stanie ogólnym dobrym, bez cech dekompensacji układu krążenia. Badanie elektrokardiograficzne wykazało obecność rytmu zatokowego ok. 75/min, obniżenia odcinka ST w odprowadzeniach I, II, aVL, V3-6 oraz słabą progresję załamka R w odprowadzeniach V1-5 (ryc. 1). Badanie echokardiograficzne uwidoczniło łagodnie obniżoną frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF – left ventricular ejection fraction – 45%) z głęboką hipokinezą koniuszka, segmentów okołokoniuszkowych oraz segmentów środkowych ścian bocznej i przedniej. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono podwyższone stężenie markerów uszkodzenia miokardium.