Niewydolność serca to choroba, która stopniowo prowadzi do znacznego upośledzenia funkcji mięśnia sercowego. Jest to w istocie zespół kliniczny składający się z typowych objawów oraz często obniżenia frakcji wyrzutowej lewej komory¹. Dotyka 1-2% dorosłych, natomiast u pacjentów powyżej 70 r.ż. częstość jej występowania przekracza 10%^2-4. Rokowanie w niewydolności serca jest na ogół złe, podobnie jak jakość życia chorych, co ma związek z towarzyszącymi objawami^5,6. Wśród kluczowych czynników w leczeniu niewydolności serca wymienia się: zaangażowanie chorego, przestrzeganie zaleceń terapeutycznych oraz udział pacjenta w programach multidyscyplinarnych prowadzonych na poziomie lokalnym i krajowym¹. Przykładem działań z tego zakresu jest wykorzystanie narzędzi telemedycznych, ułatwiających współpracę między zespołem terapeutycznym a pacjentem w celu realizacji wyżej wymienionych zaleceń. Jak wskazuje Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC – European Society of Cardiology), główne cele programu opieki nad osobami z niewydolnością serca powinny obejmować zapobieganie postępowi choroby oraz kontrolę jej objawów¹.

Pandemia COVID-19 przyspieszyła rozwój telemedycyny i zwiększyła jej akceptację w społeczeństwie^7,8. Mimo że początki tej dziedziny sięgają lat 60. XX w., dopiero w obecnych czasach jest wykorzystywana na tak szeroką skalę, poza zastosowaniami wojskowymi. Należy jednak zauważyć, że wciąż istnieje pewna grupa odbiorców, którzy są nieufni wobec nowej technologii (przy czym ich liczba stale maleje). Ze względu na wcześniej wspomniane czynniki pacjenci z niewydolnością serca wydają się idealnymi kandydatami do wykorzystania narzędzi telemedycznych⁹.

Celem tego artykułu jest przedstawienie założeń i sposobu realizacji projektu „Poprawa zdrowia pacjentów z niewydolnością serca poprzez pilotażowe wdrożenie usług telemedycznych w Górnośląskim Centrum Medycznym im. Leszka Gieca Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach”, wraz z wynikami wstępnymi.