Migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) jest najpowszechniejszą tachyarytmią, dotyczącą ponad 20% Polek i Polaków po 65 r.ż., a częstość jego występowania stale rośnie¹. Szacuje się, że na AF zachoruje nawet 1 na 3 osoby (przy czym częściej schorzenie dotyka mężczyzn)². Niespecyficzne objawy AF, obejmujące obok kołatania serca nadmierną potliwość, upośledzenie tolerancji wysiłku lub lęk, znacząco pogarszają jakość życia chorych. Konieczność licznych hospitalizacji oraz chorobowość i śmiertelność związane z AF stanowią istotne obciążenie dla systemu ochrony zdrowia.

Chaotyczna aktywność elektryczna przedsionków zakłóca efektywną hemodynamicznie czynność skurczową, predysponując do tworzenia skrzeplin, lokalizujących się głównie w uszku lewego przedsionka³. W związku z tym najczęstszym powikłaniem AF, obok niewydolności serca, są zdarzenia zakrzepowo-zatorowe. AF 5-krotnie podwyższa ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu (odpowiadając nawet za 25% jego przypadków). Udary niedokrwienne mózgu u pacjentów z AF są rozleglejsze, co wiąże się ze zwiększoną śmiertelnością w porównaniu z udarami bez towarzyszącego AF.

Doustne leczenie przeciwkrzepliwe stanowi podstawę zapobiegania udarowi niedokrwiennemu mózgu i zatorowości obwodowej u pacjentów z AF^2,4. Niepożądane zdarzenia krwotoczne i konieczność stałego monitorowania terapii stanowiły ograniczenie w zakresie powszechnego stosowania antagonistów witaminy K (VKA – vitamin K antagonists)⁵. Doustne antykoagulanty niebędące antagonistami witaminy K (NOAC – non-vitamin K antagonist oral anticoagulants) okazały się co najmniej równie skuteczne w zapobieganiu zdarzeniom zakrzepowo-zatorowym, a jednocześnie bezpieczniejsze pod względem powikłań krwotocznych, dlatego stały się lekami pierwszego wyboru u większości pacjentów z AF. Nierzadko jednak AF współistnieje z chorobami i stanami, w których NOAC nie są standardem leczenia z uwagi na niższą skuteczność i bezpieczeństwo lub też brak wystarczających dowodów naukowych popierających ich stosowanie⁶.