W rosnącej grupie pacjentów z sercem jednokomorowym poddanych leczeniu metodą Fontana bardzo częstym odległym następstwem rozległego zabiegu w obszarze prawego przedsionka jest dysfunkcja węzła zatokowego^1,2. Objawia się ona m.in. bradykardią pogarszającą hemodynamikę krążenia Fontana i zagraża wystąpieniem nagłych incydentów sercowych^2,3. Poza przynoszącą tylko częściowe efekty i obarczoną skutkami ubocznymi farmakoterapią jedyną skuteczną metodą leczenia pozostaje implantacja stymulatora serca^2,3. Z uwagi na zmienioną anatomię układu krążenia stosowaną powszechnie metodą jest implantacja stymulatora i elektrod nasierdziowych poprzez torakotomię, naszycie elektrod na mięsień przedsionków i prawej komory oraz wszczepienie stymulatora pod powłoki brzuszne^4-7. Zabieg chirurgiczny jest rozległy, a z powodu poprzednich wielokrotnych operacji w obrębie klatki piersiowej technicznie trudny i związany niekiedy ze skomplikowanym przebiegiem pooperacyjnym^1,6. Ma na to wpływ także stan kliniczny pacjenta poddawanego zabiegowi.