W pierwszych trzech częściach cyklu omówiono zasady diagnostyki oraz leczenia doraźnego komorowych zaburzeń rytmu serca, w czwartej części – zasady postępowania długoterminowego u pacjentów z komorowymi zaburzeniami rytmu serca w chorobie wieńcowej oraz z pojedynczą ekstrasystolią komorową, natomiast w obecnej, piątej części – u pacjentów z kardiomiopatią. Przedstawione zasady są oparte na najnowszych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology)¹. Diagnostyka i postępowanie terapeutyczne w kardiomiopatiach zostaną zaprezentowane w kolejnym cyklu i będą bazować na odpowiednich wytycznych ESC², natomiast w niniejszym opracowaniu skoncentrowaliśmy się wyłącznie na aspekcie postępowania w długoterminowej prewencji komorowych zaburzeń rytmu serca u pacjentów chorujących na kardiomiopatie². Kolejne podrozdziały są poświęcone kardiomiopatii rozstrzeniowej (oraz nierozstrzeniowej kardiomiopatii hipokinetycznej), arytmogennej kardiomiopatii prawokomorowej oraz kardiomiopatii przerostowej, natomiast na końcu tekstu znajduje się tabela zbiorcza, która podsumowuje główne różnice we wskazaniach do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD – implantable cardioverter-defibrillator) w prewencji pierwotnej pomiędzy poszczególnymi kardiomiopatiami i chorobami zapalnymi mięśnia sercowego, w odniesieniu do wskazań w prewencji pierwotnej u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca o etiologii niedokrwiennej (omówionych w poprzednim artykule z cyklu).