Kardiomiopatia to choroba mięśnia sercowego powodująca strukturalną lub czynnościową nieprawidłowość miokardium, przy braku obecności choroby wieńcowej, nadciśnienia tętniczego, wady zastawkowej bądź wrodzonej wady serca, na tyle nasilonej, że mogłaby tłumaczyć wspomnianą dysfunkcję. Innymi słowy – kardiomiopatia to choroba wynikająca z pierwotnej dysfunkcji kardiomiocytów, niespowodowana przyczynami wtórnymi (takimi jak np. niedokrwienie mięśnia sercowego). Rozpoznanie kardiomiopatii stawia się na podstawie cech morfologicznych i czynnościowych serca, a podstawą oceny wspomnianych wyżej cech są badania obrazowe, szczególnie echokardiografia oraz rezonans magnetyczny serca. Niemniej w postępowaniu holistycznym u pacjentów z tym schorzeniem ważna jest również ocena kliniczna, elektrokardiograficzna oraz genetyczna.

Zasady postępowania u pacjentów z kardiomiopatią zostały szczegółowo opisane w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) z 2023 r.¹ W pierwszej części cyklu artykułów poświęconego postępowaniu w tej grupie chorych zostaną przedstawione fenotypy kardiomiopatii oraz tzw. droga pacjenta, czyli zasady postępowania krok po kroku, z podkreśleniem punktów węzłowych. Należy już na wstępie mocno podkreślić, że obecność kardiomiopatii w żadnym razie nie wyklucza obecności innych chorób serca (np. przewlekłego zespołu wieńcowego), zatem postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne musi być odpowiednio spersonalizowane.