Troponiny sercowe (cTn), troponina T (cTnT) i troponina I (cTnI), są uznanymi markerami uszkodzenia komórek mięśnia sercowego i dzięki swojej wysokiej swoistości mają zastosowanie głównie w diagnostyce i ocenie rokowania w grupie pacjentów z podejrzeniem ostrego zespołu wieńcowego (OZW). Ostatnio do zastosowania klinicznego wprowadzono wysokoczułe metody diagnostyczne, co spowodowało częste stwierdzanie podwyższonych stężeń cTn. Mogą one występować w różnych zespołach chorobowych, takich jak ostra i przewlekła niewydolność serca, zatorowość płucna, migotanie przedsionków, posocznica, zapalenie mięśnia sercowego czy przewlekła choroba nerek (PChN). W wytycznych towarzystw naukowych europejskich i amerykańskich ESC/ACC/AHA/WHF za rozpoznaniem zawału serca przemawia podwyższone stężenie cTn powyżej 99 percentyla stwierdzane w ogólnej populacji przy wskaźniku dokładności pomiaru (CV) ≤10% z wymogiem obecności typowej dynamiki zmian stężeń cTn, tj. ze wzrostem lub spadkiem poziomu współistniejącym z klinicznymi wykładnikami niedokrwienia serca lub zmianami w zapisie EKG. Niewątpliwie dużym wyzwaniem klinicznym jest rozpoznanie i wykluczenie OZW u pacjentów, u których stężenie cTn jest wyjściowo podwyższone w przebiegu współistniejącej choroby podstawowej, np. PChN. W celu rozpoznania zawału serca u tych pacjentów zaleca się stwierdzenie dynamicznej zmiany w stężeniu cTn przekraczającej 20% w ciągu 9 godzin (z co najmniej jedną wartością przekraczającą 99 percentyl). Dodatkowo u pacjentów z PChN bez podejrzenia OZW podwyższone stężenia cTnT i cTnI są silnymi czynnikami predykcyjnymi zwiększonej śmiertelności.