Neurmodulacja polega więc nie tylko na stymulacji bodźców płynących do pęcherza moczowego, ale również do zwieracza cewki moczowej. Co więcej, jak zaznacza specjalista, nerwy krzyżowe unerwiają mięśnie miednicy. Fakt ten nie pozostaje bez znaczenia w przypadku zespołu bólowego miednicy mniejszej, występującego przy zapaleniu śródmiąższowym.

Skuteczność potwierdzona

Obecnie stosowane są dwie metody neuromodulacji. – Wszczepiliśmy już nowe urządzenie, InterStim II – relacjonuje profesor Wolski. – Od poprzednika różni się on tym, że elektroda od razu zostaje wprowadzona na stałe. Nie jest więc elektrodą próbną, która mogła się przemieszczać. Aparat – neuromodulator implantowany pod skórę pośladka (razem z baterią wymienianą co pięć-siedem lat) – ma natomiast mniejsze rozmiary, przez co minimalizuje ewentualny dyskomfort pacjentki. Implantujemy w otwory krzyżowe w znieczuleniu ogólnym, bez zwiotczenia mięśni. Wyprowadzamy elektrodę na zewnątrz, wskutek czego przez mniej więcej dwa tygodnie neuromodulator znajduje się w kieszeni przy pasku. Jeśli po 14 dniach zauważamy pozytywną reakcję, czyli m.in. brak infekcji (są rzadkie, ale możliwe), implantujemy elektrodę na stałe. Ma ona specjalne zaczepy uniemożliwiające przesunięcia, co jednak nie daje gwarancji, że w wyniku ruchu nie dojdzie do przemieszczenia. Dlatego raz na trzy miesiące pacjent powinien zgłosić się na kontrolę.

Pilot do urządzenia pozwala zwiększać natężenie prądu, dzięki czemu chory samodzielnie je reguluje. Niekiedy, przy mniejszych dolegliwościach bólowych, stymulacja może okazać się za duża. Z kolei przy silniejszym bólu – za słaba. Wówczas pacjent, w zależności od sytuacji, zmniejsza lub zwiększa natężenie prądu. Elektrodę należy wymieniać co pięć lat.

Skuteczność neurmodulacji sprowadza się do tego, że może ona odtwarzać powiązania między systemem pobudzania i hamowania, ale nie tylko na poziomie obwodowym, czyli w ośrodkach mikcji i unerwienia samego pęcherza. Prowadzi również do modulacji korowej, ponieważ bodźce mogą być zwrotnie kierowane do ośrodkowego układu nerwowego. – Jest to więc skomplikowany, trudny dziś do wytłumaczenia proces modulacji za pomocą niewielkich stężeń prądu. Ale taka jest fizjologia układu nerwowego – na tym polegają czynności mięśni kurczących pod wpływem bodźców przewodzonych przez nerwy. Widocznie są to te szlaki, które odpowiadają za unerwienie pęcherza moczowego i działalność mikcyjną – wyjaśnia prof. Wolski.

Skuteczność neuromodulacji potwierdzają też badania randomizowane, w trakcie których porównywano tę metodę z botoksem, leczeniem farmakologicznym i zmianami behawioralnymi. W przypadku neuromodulacji wyniki przedstawiają się następująco: w nietrzymaniu moczu z parć od 70 do nawet 90 proc. osób odczuwa poprawę w opróżnianiu pęcherza moczowego, w parciach naglących – 60 do 80 proc., a w zatrzymaniu moczu – 80 proc.