Śródmiąższowa choroba płuc jest względnie częstym pozastawowym objawem reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), przyczyniając się do zwiększonej śmiertelności pacjentów oraz znaczącego pogorszenia jakości ich życia. U ponad 40 proc. chorych na RZS obserwuje się pozastawowe objawy choroby. U ok. 10 proc. chorych na RZS stwierdza się kliniczne objawy śródmiąższowej choroby płuc. U 30-50 proc. pacjentów rozpoznanie bezobjawowej śródmiąższowej choroby płuc stawiane jest jedynie na podstawie obrazu tomografii komputerowej o wysokiej rozdzielczości. U ponad 50 proc. klinicznie bezobjawowych chorych radiologiczne cechy włóknienia płuc znacząco się nasilają w ciągu kolejnych dwóch lat.

Celem badania było zidentyfikowanie w krwi obwodowej markerów wskazujących na wystąpienie śródmiąższowej choroby płuc w przebiegu RZS, co ułatwiałoby wczesną diagnostykę i pomogłoby wyjaśnić mechanizmy patogenetyczne. Badaniem objęto chorych na RZS kolejno konsultowanych w okresie od lipca 2012 do marca 2013 w szpitalu w Xiamen w Chinach oraz odpowiadającą im kohortę osób leczonych w dwóch ośrodkach w USA. Poza dokładnym wywiadem i badaniem reumatologicznym chorych poddano ocenie pulmonologicznej obejmującej testy czynnościowe płuc i TK o wysokiej rozdzielczości oraz badaniom krwi, m.in. 36 cytokin/chemokin i biomarkerów. Stwierdzono, że stężenie metaloproteinazy macierzy 7 (MMP-7) i indukowanego interferonem gamma białka 10 (IP-10) jest istotnie podwyższone u chorych na RZS wykazujących zarówno niewielkie, jak i znacząco nasilone włóknienie płuc w porównaniu z osobami bez tego powikłania.

Wyniki badania wskazują, że oba białka mogą pełnić rolę markera, który pozwala w sposób mało inwazyjny wskazać na wystąpienie tego powikłania w przebiegu RZS.