Innym często stosowanym w Polsce preparatem jest 10-proc. benzoesan benzylu. Aplikowany jest przez cztery kolejne dni po gorącej kąpieli i osuszeniu skóry. Na podstawie badań odsetek wyleczeń po zastosowaniu tego leku w ciągu trzech tygodni ocenia się na mniej więcej 50 proc. Preparaty benzoesanu benzylu 10-proc. są dopuszczone do stosowania u dzieci i kobiet w ciąży, chociaż zdaniem części autorów u ciężarnych powinno się je stosować tylko wyjątkowo. Najczęstszymi objawami ubocznymi są: suchość, pieczenie, świąd i podrażnienie skóry.

Krotamiton w postaci kremu stosuje się raz dziennie, przez trzy-pięć dni. W czasie kuracji nie należy się kąpać. Może być stosowany u osób powyżej 1. r.ż. Jest bezpieczny dla kobiet w ciąży. Jednak o ile przydatność krotamitonu w łagodzeniu świądu nie budzi wątpliwości, badania wskazują na niską efektywność w leczeniu świerzbu i nie jest on zalecany w aktualnych rekomendacjach IUSTI i WHO.

Siarka w postaci maści jest najstarszym obecnie stosowanym lekiem przeciwświerzbowcowym. U osób dorosłych stosuje się zwykle 20-proc. maść siarkową, u starszych dzieci 10-proc., a u niemowląt 5-proc. Aplikuje się ją raz dziennie przez kolejne trzy dni i w tym czasie pacjenci nie powinni brać kąpieli. Zaletą preparatów siarki jest niewysoka cena i duża skuteczność, jednak tolerancję leczenia mogą obniżyć podrażnienia skóry (częstsze przy wyższych stężeniach) i nieprzyjemny zapach. Wysoką skutecznością charakteryzuje się także pasta Wilkinsona zawierająca siarkę i dziegieć. Często jest źle tolerowana przez pacjentów ze względu na działania niepożądane typowe dla preparatów siarki, a także powodowanie zabrudzeń odzieży i bielizny pościelowej. U dorosłych przez trzy dni aplikuje się pastę 100-proc., u dzieci 50-proc.

Preparat doustny iwermektyny (nie jest zarejestrowany w Polsce; możliwy import docelowy) znajduje zastosowanie w ciężkim świerzbie, zwłaszcza norweskim, u osób ze znacznie obniżoną odpornością, a także w sytuacjach, kiedy leczenie miejscowe jest przeciwwskazane. Badania wykazały, że 1-proc. preparat miejscowy iwermektyny, zarejestrowany w leczeniu trądziku różowatego, ma skuteczność wyższą niż 10-proc. krotamiton.

Profilaktyka

Istotnym uzupełnieniem terapii jest podjęcie działań profilaktycznych w celu redukcji ryzyka ponownego zarażenia się pacjenta i przeniesienia świerzbu na domowników. Ponieważ objawy choroby mogą się ujawniać nawet po sześciu tygodniach od zarażenia, bardzo ważne jest poddanie leczeniu także osób mających bezpośredni kontakt z chorym. Najkorzystniejsze jest równoczesne rozpoczęcie terapii i u pacjenta, i u tych osób. Po jej zakończeniu wszyscy powinni zmienić ubrania, ręczniki i bieliznę pościelową na czyste. To, co było potencjalnie zanieczyszczone świerzbowcami, należy wyprać w wysokiej temperaturze (powyżej 50°C) lub przechowywać w plastikowych workach przez co najmniej 72 godziny, a więc dłużej niż wynosi czas przeżycia świerzbowca poza ludzką skórą. Jak pokazują badania, większość niepowodzeń terapeutycznych związana jest z nierespektowaniem zaleceń. Dlatego pacjent powinien otrzymać szczegółowe instrukcje, w razie potrzeby w formie pisemnej.