Dr n. med. Bartosz Urbański

Na pewno wszystkim młodym lekarzom znane jest Porozumienie Rezydentów OZZL, które 18 czerwca zorganizowało manifestację w Warszawie – zwieńczenie trwających od prawie roku działań na rzecz poprawy warunków pracy i specjalizacji młodych lekarzy. Akcja „Adoptuj posła” i wysyłanie „recept na dobrą zmianę” nie przyniosły rezultatów. W dalszym ciągu leczenie Polaków Ministerstwo Zdrowia wycenia na 14 zł za godzinę. Na nic zdały się przypomnienia, że sytuacja kadrowa w opiece zdrowotnej w Polsce jest dramatyczna. Z liczbą 2,2 lekarza na tysiąc mieszkańców jesteśmy na ostatnim miejscu w UE. 48 proc. lekarzy w Polsce ma ponad 50 lat, a ponad 40 proc. młodych lekarzy poważnie zastanawia się nad emigracją. Podobnie jest w pozostałych zawodach medycznych. Podczas manifestacji postulowano:

• przestrzeganie prawa pracy w szpitalach i poradniach;
• zwiększenie przeznaczanych przez państwo środków na opiekę zdrowotną z obecnych 4,5 proc. PKB do zapowiadanych przez Konstantego Radziwiłła w kampanii wyborczej co najmniej 6 proc.; 
• zwiększenie profesjonalizmu szkoleń i uzyskanie rzeczywistego dostępu do procedur medycznych;
• zmniejszenie biurokracji;
• wynagradzanie opiekunów specjalizacji;
• zgodnie z postulatami płacowymi OZZL i samorządu lekarskiego z ówczesnym prezesem, a obecnym ministrem zdrowia na czele zwiększenie pensji lekarzy rezydentów do dwóch średnich krajowych.

Odzewu nie było, natomiast plany ministra Konstantego Radziwiłła odnośnie do zwiększenia nakładów do 6 proc. PKB (dopiero za kilka lat) oraz ustanowienia tzw. siatki płac spotkały się z wielką krytyką. Rezultatem tego było powstanie Porozumienia Zawodów Medycznych.

Jest to wspólna grupa zrzeszająca dziewięć ogólnokrajowych związków zawodowych skupiających wszystkie zawody medyczne. Cel? Doprowadzić do rozwiązania braku sprawiedliwego systemu wynagradzania jej pracowników. Jak twierdzą założyciele, wynagrodzenia pracowników ochrony zdrowia nie mają rynkowej wartości, bo ceny za refundowane świadczenia zdrowotne też nie są rynkowe, ale ustalane dowolnie przez państwowego płatnika. Dyrektorzy szpitali, aby nie dopuścić do upadku swoich zakładów, redukują maksymalnie zatrudnienie i płace, stwarzając zagrożenie dla bezpieczeństwa chorych. W systemie nie ma żadnych sprawiedliwych mechanizmów kształtowania wynagrodzeń. Pensje pracowników rosną jedynie „od strajku do strajku”. W sytuacji, gdy ceny za refundowane świadczenia zdrowotne ustalane są przez państwo, także pensje pracowników, największa część kosztów szpitali, powinny być ustalone w formie powszechnie obowiązującego prawa.

Zatem związki zawodowe wchodzące w skład Porozumienia Zawodów Medycznych wyrażają poparcie dla inicjatywy ministra zdrowia, aby ustalić drogą ustawową minimalne wartości wynagrodzenia dla poszczególnych grup zawodów medycznych w publicznej ochronie zdrowia. Związki zawodowe ustaliły wspólne postulaty płacowe dla wszystkich zawodów medycznych.

W razie braku pozytywnej reakcji związki zawodowe skorzystają z prawa do organizowania wszelkich form akcji protestacyjnych, włącznie ze strajkiem generalnym.

W skład PZM wchodzą:

1. Ogólnopolski Związek Zawodowy Pracowników Diagnostyki Medycznej i Fizjoterapii

2. Ogólnopolski Związek Zawodowy Techników Medycznych Radioterapii

3. Ogólnopolski Związek Zawodowy Pracowników Fizjoterapii

4. Krajowy Związek Zawodowy Pracowników Ratownictwa Medycznego

5. Krajowy Związek Zawodowy Pracowników Medycznych Laboratoriów Diagnostycznych

6. Ogólnopolski Związek Zawodowy Techników Medycznych Elektroradiologii

7. Ogólnopolski Związek Zawodowy Fizjoterapia

8. Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych

9. Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy