Różne obszary mózgu dynamicznie współpracują ze sobą, wykonując codzienne ruchy złożone, począwszy od momentu podjęcia decyzji o ruchu dowolnym do jego wykonania. Choroba Parkinsona i drżenie samoistne występują, gdy te właśnie regiony mózgu nie mogą szybko się rozłączyć, co upośledza właściwe czynności ruchowe. Autorzy badania po raz pierwszy zaproponowali nowatorską strategię głębokiej stymulacji mózgu u pacjentów z nasilonym drżeniem patologicznym. Innowacyjność pracy polegała na stymulacji jądra brzusznobocznego wzgórza, „taktowanego” zgodnie z rytmem drżenia pacjenta. Stymulacja głęboka mózgowia sterowana drżeniem pacjenta doprowadziła do 87-proc. poprawy w drżeniu samoistnym. Autorzy pochodzący z Anglii i USA są przekonani o efektywności synchronizacji stymulacji jąder głębokich mózgu z wyładowaniami neuronalnymi powodującymi drżenie.

Komentarz

Choroba Parkinsona oraz drżenie samoistne są obok zespołu niespokojnych nóg chyba najczęściej spotykanymi schorzeniami pozapiramidowymi w ambulatoryjnej praktyce neurologicznej. Stosowane leki potrafią skutecznie zmniejszyć objawy zaburzeń ruchowych, czyniąc życie pacjenta znacznie lepszym, a niekiedy wręcz umożliwiając codzienne funkcjonowanie. Niestety ich skuteczność z biegiem czasu ulega zmniejszeniu, a złoty okres leczenia choroby przemija. Nasilają się także działania niepożądane leków, prowadząc niekiedy do niezwykle kłopotliwych w leczeniu skutków ubocznych, choćby pod postacią dyskinez. Wszelkie skuteczne i bezpieczne metody lecznicze, nawet te inwazyjne, mogą mieć tu zastosowanie. Jednak mimo szalonego rozwoju techniki medycznej ostatnich lat oko wprawnego neurologa pozostaje najbardziej czułym instrumentem diagnostycznym w rozpoznawaniu choroby Parkinsona, drżenia samoistnego oraz zespołu niespokojnych nóg, a umiejętność zebrania szczegółowego czasochłonnego wywiadu neurologicznego stanowi nadal kapitalną umiejętność.