Prof. dr hab. med. Hubert Huras, kierownik Oddziału Klinicznego Położnictwa i Perinatologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie:

Kobieta została przywieziona w stanie bardzo ciężkim najpierw do nas. Poczuła się źle, wezwano do niej pogotowie. Ratownicy stwierdzili zatrzymanie krążenia, podjęli resuscytację.

W szpitalu potwierdziła się wstępna diagnoza: śmierć mózgu. Mimo to jej organizm nadal funkcjonował, oczywiście z pomocą lekarzy. Była sztucznie żywiona, wentylowana i dializowana. Płód nadal żył.

Co mieliśmy robić?

Zwykle w takiej sytuacji rozwiązuje się ciążę, bo na cięcie cesarskie jest za wcześnie. Matka była w 20.-21. tygodniu ciąży. Urodzenie w tym czasie dziecka wiąże się z jego pewną śmiercią.

Postanowiliśmy dać szansę dziecku i pozwolić mu rozwijać się wewnątrzmacicznie do momentu osiągnięcia takiego wieku, w którym przyjście na świat będzie możliwe.

Zrobiliśmy konsylium z anestezjologami, neonatologami, rodziną, biorąc pod uwagę, że są w piśmiennictwie opisy przypadków ciąż wegetatywnych. Rodzina chciała ratować dziecko, a my uznaliśmy, że warto spróbować, bo mamy znakomite zaplecze sprzętowe, rewelacyjnych anestezjologów i neonatologów. Zdecydowaliśmy się tę ciążę utrzymać i prowadzić. Płód był stale monitorowany i regularnie badany ultrasonograficznie – z badań wynikało, że dziecko rośnie, co oznaczało, że dostawy substancji odżywczych i tlenu przez łożysko były dobre. Widzieliśmy, że dziecko się rozwija, a to dawało nadzieję.

W przypadku takiej ciąży jednak, o czym mówią specjaliści, nie ma bodźców zewnętrznych, wynikających z aktywności matki, które stymulują dziecko do rozwoju. Chodzi m.in. o ruch ciała matki. Tego nie mogliśmy zmienić. Mogliśmy jedynie stymulować jego rozwój najlepiej jak się dało, w warunkach, jakie mieliśmy.