MT: W raporcie „Wycena świadczeń w programach lekowych istotnym elementem budowy strategii zwiększania dostępu do innowacyjnych terapii w chorobach autoimmunizacyjnych”, którego jesteście autorami, wzięliście pod lupę choroby autoimmunologiczne. Dlaczego skupiliście się na tej grupie?

Dr Marcin Stajszczyk: W krajach rozwiniętych zachorowalność i śmiertelność związana z chorobami autoimmunologicznymi zajmuje trzecie miejsce po chorobach onkologicznych i układu sercowo-naczyniowego. Niewłaściwie lub zbyt późno leczone choroby autoimmunologiczne prowadzą do niepełnosprawności oraz wykluczenia zawodowego i społecznego, a tym samym generują ogromne koszty pośrednie. Pacjenci ze stwardnieniem rozsianym, chorobami zapalnymi jelit i stawów oraz łuszczycą stanowią ok. 1,5-mln populację. Jest to spora grupa pacjentów, nad którą należy się pochylić i usprawnić proces ich leczenia, tym bardziej że postęp w terapii tych chorób jest ogromny.

Izabela Obarska: Inicjatywa, żeby przyjrzeć się obecnym rozwiązaniom i być może zaproponować nowe, wyszła ze środowiska lekarskiego i organizacji pacjentów, z neurologami leczącymi stwardnienie rozsiane na czele. Nasz raport został objęty patronatem konsultantów krajowych w dziedzinie neurologii, dermatologii, reumatologii i gastroenterologii oraz towarzystw naukowych i licznych organizacji pacjentów. Okazało się, że wszyscy mają te same problemy przy realizacji programów lekowych i wszystkim zależy na ich rozwiązaniu dla dobra pacjentów.

MT: W dostępie do skutecznego leczenia chorób autoimmunizacyjnych jesteśmy daleko za wieloma krajami Europy – tak wynika z raportu.

M.S.: Mówiąc o niedostatecznym dostępie do skutecznych terapii w chorobach autoimmunologicznych, mamy na myśli nowoczesne leki, spośród których największą grupę stanowią leki biologiczne. Należy pamiętać, że postęp w leczeniu wielu chorób z grupy autoimmunologicznych polega nie tylko na wprowadzeniu nowych terapii, ale także skuteczniejszym leczeniu tymi, które były wcześniej dostępne. Dopiero kiedy te tzw. tradycyjne leki nie działają, a tak, mimo lepszej wiedzy na ich temat, nadal się dzieje i dotyczy kilkudziesięciu procent chorych, sięgamy do nowoczesnych terapii. I tu rzeczywiście polscy pacjenci nie mają powodu do zadowolenia, bo nadal niewielki odsetek może skorzystać z tego typu leczenia. Jeśli spojrzymy na inne kraje europejskie, i to nie tylko Europy Zachodniej, ale również Środkowo-Wschodniej, widzimy, że dostęp jest znacznie lepszy i wynosi w zależności od choroby oraz kraju od kilkunastu do kilkudziesięciu procent chorych, a w wielu państwach przekracza nawet 50 proc.