Medycyna sportowa
Aktywność fizyczna chorych z niewydolnością serca: czy istnieją różnice zależne od płci?
Prof. dr hab. med. Józef Opara
Niewydolność serca (łac. insufficiaentia cordis, ang. heart failure)
Jest to stan, w którym nieprawidłowa struktura lub funkcjonowanie serca upośledza zdolność do zapewnienia wystarczającego przepływu krwi zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu.
Do najczęstszych przyczyn niewydolności serca należą:
- zawał serca,
- nadciśnienie,
- choroba niedokrwienna serca,
- choroby zastawkowe,
- kardiomiopatia.
Pod względem upośledzonej czynności hemodynamicznej wyróżnia się:
1. Skurczową niewydolność serca (ze zmniejszonym lub zwiększonym rzutem serca),
2. Rozkurczową niewydolność serca, określaną także jako niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory.
Podział w zależności od dominującego zespołu objawów zastoju w krążeniu małym lub krążeniu dużym rozróżnia:
- lewokomorową niewydolność serca,
- prawokomorową niewydolność serca,
- obukomorową niewydolność serca.
Epidemiologia
Massie i Shah jako pierwsi użyli w 1996 roku określenia „epidemia niewydolności serca”.
Wielu autorów zwraca uwagę, że stanowi ona coraz większy problem zdrowotny i społeczny. Według Karasek i wsp. (2008) częstość niewydolności serca w populacji europejskiej ocenia się na 0,4-2 proc., co oznacza, że problem ten dotyczy około 6,5-10 mln Europejczyków, zaś w Polsce szacunkowo choruje 0,8-1 mln osób. Stewart i wsp. (2001) podali, że schorzenie to jest obciążone poważnym rokowaniem: prawie połowa chorych umiera w ciągu 5 lat po ustaleniu rozpoznania, a około 80 proc. nie przeżywa 10 lat.
Według Khot i wsp. (2003) o rokowaniu decydują m.in. czynniki demograficzne (wiek), niedokrwienna etiologia kardiomiopatii, współistniejąca cukrzyca typu 2, przebyte zatrzymanie krążenia, stopień zaawansowania objawów choroby oceniany w skali NYHA...
