Do najczęstszych przyczyn niewydolności serca należą:

• zawał serca,
• nadciśnienie,
• choroba niedokrwienna serca,
• choroby zastawkowe,
• kardiomiopatia.

Pod względem upośledzonej czynności hemodynamicznej wyróżnia się:

1. Skurczową niewydolność serca (ze zmniejszonym lub zwiększonym rzutem serca),

2. Rozkurczową niewydolność serca, określaną także jako niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory.

Podział w zależności od dominującego zespołu objawów zastoju w krążeniu małym lub krążeniu dużym rozróżnia:

• lewokomorową niewydolność serca,
• prawokomorową niewydolność serca,
• obukomorową niewydolność serca.

Epidemiologia

Massie i Shah jako pierwsi użyli w 1996 roku określenia „epidemia niewydolności serca”.

Wielu autorów zwraca uwagę, że stanowi ona coraz większy problem zdrowotny i społeczny. Według Karasek i wsp. (2008) częstość niewydolności serca w populacji europejskiej ocenia się na 0,4-2 proc., co oznacza, że problem ten dotyczy około 6,5-10 mln Europejczyków, zaś w Polsce szacunkowo choruje 0,8-1 mln osób. Stewart i wsp. (2001) podali, że schorzenie to jest obciążone poważnym rokowaniem: prawie połowa chorych umiera w ciągu 5 lat po ustaleniu rozpoznania, a około 80 proc. nie przeżywa 10 lat.

Według Khot i wsp. (2003) o rokowaniu decydują m.in. czynniki demograficzne (wiek), niedokrwienna etiologia kardiomiopatii, współistniejąca cukrzyca typu 2, przebyte zatrzymanie krążenia, stopień zaawansowania objawów choroby oceniany w skali NYHA...