Gdy do szpitala trafia czterdziestoparoletni pacjent z zawałem serca, który nie pali papierosów, nie ma nadwagi, podwyższonego stężenia cholesterolu, nadciśnienia tętniczego oraz innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, to lekarzowi powinna się zapalić czerwona lampka – twierdzi prof. dr hab. n. med. Marcin Fijałkowski, kierownik Oddziału Wad Strukturalnych Serca I Kliniki Kardiologii UCK. Być może przyczyną zawału serca u tego chorego było podwyższone stężenie lipoproteiny (a), dlatego bezwzględnie należy oznaczyć ten parametr.

Zdaniem prof. Fijałkowskiego z negatywnej roli, którą odgrywa ta wyjątkowo zjadliwa cząsteczka w układzie krążenia, nie zdaje sobie sprawy większość lekarzy, a nawet wielu kardiologów. Lipoproteina (a), bo o niej mowa, w nadmiernym stężeniu znacząco zwiększa ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych, może też przyspieszać proces zwapnienia zastawki aortalnej. Dlatego bardzo ważne jest postępowanie zgodne z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology).

Nie dość, że lipoproteina (a) budową przypomina cząsteczkę cholesterolu LDL (tzw. złego cholesterolu), to zawiera dodatkowo białko apolipoproteinę a, która działa prozakrzepowo. Ma ona wyjątkowo negatywny wpływ na procesy, które przyczyniają się do powstawania blaszki miażdżycowej, a w konsekwencji zwiększa ryzyko zawałów serca.

– Stężenie lipoproteiny (a) we krwi jest uwarunkowane genetycznie, odpowiadają za nie warianty genu LPA – tłumaczy dr n. med. Agnieszka Mickiewicz z I Kliniki Kardiologii GUMed, kierownik Pracowni Aferezy Lipoprotein. Dwanaście lat temu na podstaw...

W trakcie rutynowego badania stężenia cholesterolu i jego frakcji we krwi tej cząsteczki się nie oznacza. Jej stężenie trzeba zbadać oddzielnie.