Pierwsze podejrzenia, że ukłucie przez kleszcza może skutkować występowaniem niektórych znanych dzisiaj objawów (boreliozy) pojawiły się na początku XX w. W 1909 r. szwedzki dermatolog Arvid Afzelius przedstawił wyniki swoich badań nad rumieniem wędrującym i stwierdził, że może mieć on związek z ugryzieniami kleszcza. Była to pierwsza oficjalna praca wyjaśniająca etiologię choroby znanej dziś jako borelioza. W 1977 r. borelioza została rozpoznana w okolicy miasta Lyme, w stanie Connecticut (Stany Zjednoczone). Od tej miejscowości wzięła się nazwa – choroba z Lyme. Kolejne serie badań doprowadziły naukowców do odkrycia drobnoustroju odpowiedzialnego za rozwój choroby z Lyme w organizmie ludzkim. Dokonał tego doktor Willy Burgdorfer. W 1982 r. wyizolował z kleszcza krętki, które później na jego cześć nazwano Borrelia burgdorferi, ponieważ to on udowodnił związek między ukłuciem kleszcza a występowaniem choroby. Nazwa gatunkowa bakterii Borrelia pochodzi z kolei od nazwiska strasburskiego bakteriologa Amédée Borrela, który odkrył ją w 1905 r.

− Znalazłem nawet doniesienia z 1883 r., kiedy niemiecki lekarz Alfred Buchwald po raz pierwszy opisał przewlekłą wysypkę na skórze (rumień wędrujący) i podał jej pełną charakterystykę. W późniejszych latach opisywano przypadki zmian skórnych bądź...