Problem rosnących kosztów leczenia i spadku efektywności dostępnych systemów ochrony zdrowia jest zjawiskiem ogólnoświatowym. Brak jednak jednoznacznej diagnozy, co jest tego przyczyną^1,2. Koszty funkcjonowania opieki zdrowotnej stale rosną, a jakość świadczonych usług się pogarsza. Zjawisko to dotyczy prawie wszystkich systemów opieki zdrowotnej na świecie. Harold D. Miller wskazał na rosnącą potrzebę dostarczenia choremu nie tylko efektywnego leczenia, ale także adekwatnej do jego indywidualnej sytuacji opieki i wsparcia^1,3. Początkowa fascynacja organizatorów systemu ochrony zdrowia systemami fee-for-service (opłata za usługę) obecnie nie jest już aktualna. Takie systemy okazały się źródłem wielu nadużyć i zjawisk, takich jak nadmiarowe diagnozy (overdiagnosis) oraz leczenie (overtreatment). Ich dalsze promowanie może prowadzić do jeszcze większego spadku efektywności systemów opieki zdrowotnej^1,4. Nową koncepcję transformacji ochrony zdrowia zainicjowali Michael E. Porter i Elizabeth O. Teisberg, którzy przedstawili jej zręby. Opiera się ona na tym, by system, funkcjonując, wytwarzał wartość dodaną dla pacjenta, a nie skupiał się jedynie na liczbie wykonanych procedur. Dopiero wówczas będzie można całościowo policzyć koszty całego cyklu tworzenia wartości. Relacja wartości do kosztów to równanie Portera i zarazem rdzeń modelu VBHC⁵, który staje się powoli powszechnie akceptowanym modelem restrukturyzacji niewydolnych systemów ochrony zdrowia − zarówno na poziomie danej jednostki (poziom mikro), jak i w makroskali danej organizacji ubezpieczeniowej lub krajowego systemu ochrony zdrowia. Przy jego pomocy można zorganizować nowy systemu refundacji kosztów leczenia.

Wartości powstające w wyniku leczenia

Historia VBHC rozpoczyna się od koncepcji Portera i Teisberg5, którzy w pierwszej dekadzie XX w. przedstawili definicję wartości w medycynie, powstającej w wyniku leczenia − realizacji procesu diagnostyczno-terapeutycznego. Od początku Porter zwró...