Kardiologia

Leczenie przeciwzakrzepowe po interwencji wieńcowej

dr n. med. Agnieszka Olszanecka

I Klinika Kardiologii, Elektrokardiologii Interwencyjnej oraz Nadciśnienia Tętniczego, Collegium Medicum Uniwersytet Jagielloński, Kraków

Adres do korespondencji: dr n. med. Agnieszka Olszanecka, I Klinika Kardiologii, Elektrokardiologii Interwencyjnej oraz Nadciśnienia Tętniczego, Collegium Medicum Uniwersytet Jagielloński, ul. Kopernika 17, 31-501 Kraków; e-mail: olszanec@su.krakow.pl

Choroba niedokrwienna serca wraz z jej najbardziej dramatyczną manifestacją, jaką jest zawał serca, oraz potencjalnymi powikłaniami – niewydolnością serca czy groźnymi arytmiami – stanowi główną przyczynę śmiertelności sercowo-naczyniowej. W ostatnich dekadach w jej leczeniu dokonał się ogromny postęp, ale wiele aspektów terapii jest wciąż dużym wyzwaniem w codziennej praktyce kardiologów, lekarzy internistów czy lekarzy rodzinnych.

Wprowadzenie

Rola przezskórnych interwencji wieńcowych w leczeniu chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi, a także ze stabilną chorobą niedokrwienną serca jest obecnie niekwestionowana. Rewaskularyzację wieńcową za pomocą przezskórnej angioplastyki przeprowadzono po raz pierwszy w 1977 r.1 Od tego czasu technika ta ciągle się rozwija. Należy do standardów leczenia w wybranych grupach chorych. W Polsce przeprowadza się rocznie ponad 200 tys. diagnostycznych koronarografii i ponad 100 tys. zabiegów angioplastyki wieńcowej.2 Niezależnie od okresowych wizyt u specjalisty pacjenci po zabiegach przezskórnej rewaskularyzacji będą coraz częściej trafiać do poradni podstawowej opieki zdrowotnej. Dlatego konieczna jest znajomość reguł postępowania w tej grupie chorych, zwłaszcza zasad leczenia przeciwpłytkowego.

Manifestacja kliniczna choroby wieńcowej stanowi wypadkową pomiędzy wieloletnią miażdżycą ściany naczyniowej i procesem aterotrombozy, czyli zakrzepowego powikłania na bazie uszkodzonej blaszki miażdżycowej. Leczenie przeciwpłytkowe to nieodzowny element terapii pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, wpływający na rokowanie odległe. Chorzy po przezskórnych interwencjach wieńcowych bezpośrednio po zabiegach wymagają podwójnego leczenia przeciwpłytkowego, którego czas zależy od trybu interwencji (planowa czy w ostrym zespole wieńcowym), rodzaju implantowanego stentu, chorób współistniejących wymagających odrębnego leczenia oraz ryzyka pacjenta – ryzyka nawrotów incydentów wieńcowych oraz kalkulowanego ryzyka powikłań kardioembolicznych i krwotocznych.

Szacuje się, że migotanie przedsionków występuje u 20-30% pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. To grupa chorych ze wskazaniami do leczenia doustnym lekiem przeciwzakrzepowym w celu prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych. Z drugiej strony w grupie poddawanej zabiegom interwencji wieńcowych 6-8% chorych wymaga przewlekłego leczenia przeciwzakrzepowego (i jednoczesnego leczenia dwoma lekami przeciwpłytkowymi). Nowe migotanie przedsionków rozpoznawane jest u 2-6% pacjentów poddawanych przezskórnym interwencjom wieńcowym. Częstość jego występowania wzrasta z wiekiem oraz chorobami współistniejącymi – ostrym niedokrwieniem, nadciśnieniem tętniczym czy niewydolnością serca.3

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Zasady leczenia przeciwpłytkowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca

Pacjent z rozpoznaną chorobą niedokrwienną serca powinien dożywotnio stosować jeden lek przeciwpłytkowy.6

Leczenie przeciwpłytkowe po planowym zabiegu rewaskularyzacji przezskórnej

Stenty wieńcowe są bardzo skutecznym narzędziem do naprawy rozwarstwień tętnic wieńcowych, do których może dochodzić podczas interwencji wieńcowych. Ich wprowadzenie praktycznie [...]

Leczenie przeciwpłytkowe u chorego po ostrym zespole wieńcowym

Po epizodzie ostrego zespołu wieńcowego należy prowadzić podwójne leczenie przeciwpłytkowe przez 12 miesięcy, niezależnie od strategii leczenia ostrego zespołu wieńcowego (zachowawcza, [...]

Leczenie przeciwpłytkowe po interwencji wieńcowej u chorego ze wskazaniami do leczenia doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi

Potrójne leczenie przeciwkrzepliwe (dwoma lekami przeciwpłytkowymi i jednym przeciwzakrzepowym) istotnie zwiększa ryzyko krwawienia. Powikłania krwotoczne zakończone zgonem stanowią 10% wszystkich krwawień. Połowa [...]

Leczenie przeciwpłytkowe po planowej interwencji wieńcowej u chorego ze wskazaniami do leczenia doustnym lekiem przeciwzakrzepowym

U pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową i wskazaniami do terapii doustnym lekiem przeciwzakrzepowym (w tym migotanie przedsionków z ≥2 pkt w skali CHA2DS2-VASc) oraz małym ryzykiem [...]

Podsumowanie

Terapię przeciwzakrzepową u chorych poddanych przezskórnym interwencjom wieńcowym wybierają najczęściej lekarze wykonujący zabiegi i wypisujący ze szpitala. Czas trwania podwójnej terapii przeciwpłytkowej oraz [...]
Do góry