Leczenie eksperymentalne

Inne leki, takie jak teikoplanina, kwas fusydowy, ryfampicyna, ryfaksymina czy nitazoksanid, są aktywne wobec C. difficile, nie wykazano jednak ich przewagi nad metronidazolem czy wankomycyną. Stosowanie probiotyków w leczeniu pierwotnej choroby nie jest skuteczne, ale terapia za ich pomocą może mieć znaczenie w przypadku nawrotów.14 W ciężkich przypadkach choroby wywołanej przez C. difficile stosuje się dożylne wlewy z immunoglobulin, ale ich skuteczność nie została udowodniona.15 Cholestyramina ma prawdopodobnie zdolność wiązania toksyn bakteryjnych, nie przeprowadzono jednak wiarygodnych badań potwierdzających tę tezę, a poza tym lek ten może zmniejszać wewnątrzjelitowe stężenie wankomycyny.16 Początkowo obiecujące badania nad nową żywicą wiążącą toksynę C. difficile o nazwie tolevamer zostały ostatnio przerwane. Obecnie trwają badania nad szczepionką przeciwko C. difficile. Wyniki analizy małej grupy przypadków wskazały na skuteczność bakterioterapii, która polega na przeniesieniu flory jelitowej dawcy do jelita biorcy, jednak nie jest ona powszechnie stosowana.17

Prewencja i monitorowanie

Prewencja pierwotna

Prewencja pierwotna choroby wywołanej przez C. difficile polega na unikaniu nieuzasadnionego stosowania leków przeciwbakteryjnych oraz ograniczaniu użycia preparatów przeciwbakteryjnych o najwyższym ryzyku rozwoju tej choroby. Oba cele można osiągnąć, wdrażając przejrzyste wytyczne postępowania szpitalnego i antybiotykoterapii.18 Zastosowanie probiotyków u hospitalizowanych pacjentów leczonych antybiotykami wiązało się z redukcją częstości występowania biegunki poantybiotykowej oraz CDAD.19

Prewencja wtórna

Celem prewencji wtórnej jest zahamowanie rozprzestrzeniania się bakterii C. difficile oraz jej spór z osoby zakażonej na innych hospitalizowanych pacjentów. Aby go osiągnąć, należy wprowadzić ścisłą izolację pacjentów, stosowanie przez personel medycznych środków ochrony osobistej, przestrzegać zasad prawidłowego mycia rąk oraz odkażania otoczenia. Środki dezynfekujące zawierające alkohol (żel alkoholowy) nie niszczą spór C. difiicile, zatem osobom opiekującym się pacjentami z CDAD zaleca się mycie rąk wodą i mydłem. Kluczową rolę odgrywa odkażanie otoczenia, gdyż spory bakterii mają zdolność przetrwania przez kilka miesięcy. W zwalczaniu spór C. difiicile wykazano skuteczność roztworu podchlorynu sodu w stężeniu >5000 ppm (parts per milion).

W ostatnich latach w Wielkiej Brytanii stwierdzono klika znaczących epidemii zakażeń bakterią C. difficile w szpitalach, wskutek czego w 2005 r. wprowadzono obowiązek zgłaszania wszystkich przypadków zakażeń szpitalnych. Wiele szpitali zdołało zapanować nad wybuchami infekcji, stosując kompleksowe działania oparte na racjonalnej antybiotykoterapii, zaawansowanych metodach kontroli zakażeń i odkażaniu otoczenia.20

Do góry