Sympozjum: diabetologia

Ustalenia i kontrowersje wokół zespołu metabolicznego

Lewis W. Johnson, MD

Ruth S. Weinstock, MD, PhD

Division of Endocrinology, Diabetes and Metabolism, SUNY Upstate Medical University, Syracuse, NY (L.W.J., R.S.W.) and Veterans Affairs Medical Center, Syracuse, NY (R.S.W.).

The Metabolic Syndrome: Concepts and Controversy Mayo Clin Proc. 2006; 81(12): 1615-1620

Tłum. lek. med. Bartosz Cybulski

Adres do korespondecji: Ruth S. Weinstock, MD, PhD, Division of Endocrinology, Diabetes and Metabolism, SUNY Upstate Medical University, 750 E Adams St, CWB 353, Syracuse, NY 13210. E-mail: weinstor@upstate.edu

W SKRÓCIE

Zespół metaboliczny jest stanem insulinooporności charakteryzującym się występowaniem różnych konfiguracji czynników ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych, w tym otyłości brzusznej, upośledzonej tolerancji glukozy, nadciśnienia tętniczego i dyslipidemii aterogennej (zwiększone stężenie triglicerydów, małe stężenie cholesterolu HDL i obecność małych gęstych cząsteczek LDL). Epidemia otyłości i brak aktywności fizycznej przyczyniają się do obserwowanego wzrostu rozpowszechnienia zespołu metabolicznego. W artykule omawiamy historię i patogenezę zespołu metabolicznego, kontrowersje dotyczące zasadności wyodrębniania takiej jednostki chorobowej i znaczenie modyfikacji stylu życia w zapobieganiu i leczeniu tego zespołu. Podkreśla się, że konieczne jest zwalczanie wszystkich czynników ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych, niezależnie od tego, czy są składowymi zespołu metabolicznego, czy nie. Prowadzone ostatnio dyskusje na temat dalszego używania terminu „zespół metaboliczny” trzeba traktować jako element zdrowej debaty akademickiej i mieć nadzieję, że zrodzi ona nowe pomysły i da początek nowatorskim badaniom, co zaowocuje rozszerzeniem możliwości opieki zdrowotnej.

Na zespół metaboliczny składa się współwystępowanie modyfikowalnych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego i cukrzycy typu 2. Pierwsze doniesienia o łącznym występowaniu metabolicznych czynników ryzyka pojawiły się już na początku lat dwudziestych XX w, ale aż do 1988 r. wzbudzały one niewielkie zainteresowanie. Wtedy to Reaven2 zaproponował termin „zespół X” dla opisania zespołu zaburzeń, na który składa się insulinooporność, upośledzona tolerancja glukozy, zwiększone stężenie triglicerydów, zmniejszone stężenie cholesterolu frakcji HDL i nadciśnienie tętnicze. Raven wysunął hipotezę, że podstawową wspólną cechą zespołu jest insulinooporność, a wszystkie pozostałe zaburzenia są prawdopodobnie do niej wtórne. Zauważył też, że im większa otyłość i im bardziej siedzący tryb życia, tym większe nasilenie insulinooporności.

Definicje

WHO w 1998 r. sformułowała definicję zespołu metabolicznego,3 a nazwy tej użył po raz pierwszy w 1991 r. Zimmet,4 opisując gromadne zaburzenia składające się na ten zespół. Według kryteriów diagnostycznych WHO warunkiem rozpoznania zespołu metabol...

Znaczenie kliniczne

Pandemia otyłości, zespołu metabolicznego i cukrzycy odbija się szerokim echem w piśmiennictwie medycznym. W wyniku przeszukania bazy MEDLINE, które ograniczono do artykułów w języku angielskim zawierających w tytule terminy: zespół metaboliczny, ...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Patogeneza

Najszerzej przyjęta teoria mówi, że u większości ludzi z zespołem metabolicznym rozwój otyłości i brak aktywności fizycznej prowadzi do insulinooporności i [...]

Ostatnie kontrowersje

ADA i European Association for the Study of Diabetes (EASD) przedstawiły niedawno wspólne stanowisko, w którym podważają kliniczną przydatność zespołu metabolicznego.20 [...]

Omówienie

Kryteria NCEP ATPIII mają niezaprzeczalne wady. Po pierwsze, pięć z nich i punkty odcięcia wydają się ustalone arbitralnie, nie na podstawie [...]

Podsumowanie

Niewielkie znaczenie kliniczne ma nazwanie grupy czynników ryzyka powikłań naczyniowych zespołem metabolicznym, zespołem insulinooporności, zespołem X czy stanem ryzyka powikłań sercowo-metabolicznych. [...]

Do góry