Badania kliniczne dotyczące sepsy
David Saunders MBBS FRCA1
Simon V Baudouin MD FRCP2
Epidemiologia
Na całym świecie sepsa staje się coraz poważniejszym problemem.1 Na podstawie danych z lat 1995-2000 (pochodzących z 91 oddziałów intensywnej terapii) częstość występowania ciężkiej sepsy w populacji Anglii, Walii i Irlandii Północnej szacuje się na 51 ze 100 tys. osób.2 Ocenia się również, że u 27% pacjentów przyjmowanych na OIT objawy ciężkiej sepsy rozpoznawane są w ciągu pierwszych 24 godzin. Choroba odpowiada za wykorzystanie 45% łóżkodni na oddziałach intensywnej terapii, a śmiertelność szpitalna sięga 47%. Częstość występowania sepsy w Wielkiej Brytanii wzrasta. Porównując lata 1996-97 i 2001--02 zaobserwowano wzrost zachorowań o 53%.3
Sepsa coraz częściej występuje wśród osób hospitalizowanych, a śmiertelność z jej powodu przekracza 40%
W Wielkiej Brytanii sepsa odpowiada za 45% łóżkodni na oddziałach intensywnej terapii
Główną przyczyną rozwoju sepsy jest aktywacja wrodzonego układu immunologicznego przez receptory rozpoznające wzorzec drobnoustroju, zwane TLR
Poprawie wyników leczenia chorych z ciężką sepsą sprzyja wczesna ukierunkowana resuscytacja
W sepsie często zaburzone jest indukowane stresem wydzielanie kortyzolu; podawanie niewielkich fizjologicznych dawek glikokortykosteriodów poprawia wyniki leczenia chorych w ciężkim stanie
Leczenie rekombinowanym aktywowanym białkiem C – naturalnym czynnikiem przeciwkrzepliwym i przeciwzapalnym, poprawia przeżycie w ciężkiej sepsie
Rezultaty leczenia poprawia przestrzeganie protokołów opieki, takich jak wytyczne Surviving Sepsis Campaign
Patofizjologia
Dzięki badaniom naukowców zajmujących się biologią komórkową i molekularną poznano podstawowe patomechanizmy odpowiedzialne za rozwój sepsy.1,4 Tylko w niewielkim stopniu wiedza ta przekłada się jednak na poprawę wyników leczenia.
Sepsa jest skutkiem nieprawidłowej odpowiedzi organizmu na zakażenie.5 Jej rozwój prowadzi do wstrząsu – gwałtownej niewydolności wielonarządowej: niewydolności oddechowej, nerek i układu krążenia oraz zaburzeń neurologicznych. Czynnikiem sprawczy...
