Choroba Parkinsona (PD – Parkinson’s disease) to jedna z najczęstszych chorób neurozwyrodnieniowych. Jej pierwsze opisy pojawiły się ponad 200 lat temu, wówczas James Parkinson wyodrębnił nową jednostkę chorobową zwaną początkowo shaking palsy (drżączka poraźna). Charakterystyczną cechą PD jest odkładanie się w neuronach α-synukleiny, co skutkuje ich zanikiem. Częstość zachorowania na PD wzrasta z wiekiem.

Podstawą rozpoznania PD jest ocena stanu klinicznego pacjenta i charakterystyczny przebieg choroby. Jedynie w wybranych przypadkach do weryfikacji rozpoznania możemy wykorzystać badania dodatkowe, takie jak rezonans mag­netyczny mózgu czy obrazowanie z użyciem znacznika DaTScan. Do głównych objawów choroby zaliczamy występowanie zespołu parkinsonowskiego, który manifestuje się spowolnieniem ruchowym, drżeniem spoczynkowym, sztywnością mięśni i zaburzeniami odruchów posturalnych. Do rozpoznania zespołu parkinsonowskiego konieczne jest współwystępowanie minimum 2 spośród 4 wymienionych objawów. Oprócz objawów ruchowych w chorobie Parkinsona są obecne również zaburzenia pozaruchowe, wynikające głównie z dysautonomii. Objawy te znacząco obniżają jakość życia, stąd próby ich leczenia mają duże znaczenie w poprawie komfortu życia pacjentów z PD. Jednymi z najbardziej uciążliwych objawów są zaburzenia ze strony układu pokarmowego (zaparcia) i moczowego (częste oddawanie moczu, również w godzinach nocnych).

Leczenie choroby Parkinsona

Choroba Parkinsona jest schorzeniem postępującym, a jej leczenie ma charakter objawowy. Jak dotąd nie znaleziono terapii hamującej postęp choroby, jednak stosowane aktualnie leki znacznie poprawiają sprawność i jakość życia pacjenta. Ocenę skuteczności leczenia u chorych z PD należy prowadzić z wykorzystaniem Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS). Należy pamiętać, że w wyniku długoletnich badań i obserwacji tej grupy chorych uzyskano wspomnianą już poprawę jakości życia oraz wydłużenie średniego czasu przeżycia.