Udar mózgu, otępienia i bóle głowy to trzy najczęstsze choroby neurologiczne. Migrena w istotnym stopniu staje się przyczyną niepełnosprawności i obniżenia jakości życia. Większość klinicystów zgadza się z tym, że leczenie samego napadu migreny jest skuteczne w zaledwie 50%, dlatego powszechnie stosowana jest prewencja. Podczas kiedy prewencja farmakologiczna jest dość dobrze poznana, wiedza na temat terapii neuromodulacyjnej nie jest powszechna. W cyklu trzech artykułów przeglądowych przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat neuromodulacji przezczaszkowej i neuromodulacji obwodowej w zapobieganiu napadom migreny. W pierwszym artykule przedstawiona zostanie nieinwazyjna zewnątrzczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS – transcranial magnetic stimulation) w leczeniu migreny.

Z przeprowadzonego w 2017 r. na zamówienie European Academy of Neurology (EAN) badania nad obciążeniem chorobami neurologicznymi w Europie wynika, że udar mózgu, otępienie i bóle głowy to trzy najczęstsze choroby neurologiczne. Oszacowana liczba lat życia skorygowana niepełnosprawnością (DALY – disability adjusted life-years) dla migreny wynosi w Unii Europejskiej 4 231 019, podczas gdy ten wskaźnik przypisywany wszystkim zaburzeniom neurologicznym – 21 mln¹. Burch i wsp. w artykule opublikowanym w 2019 r. twierdzą, że migrena dotyka ok. 12% populacji². Zdaniem Stępnia w Polsce cierpi na nią ok. 2,5 mln osób, wskaźnik zachorowania zaś wynosi 11,7% rocznie, co umiejscawia migrenę w pierwszej dziesiątce chorób negatywnie oddziałujących na zdrowie człowieka³.

Większość autorów uważa, że do leczenia profilaktycznego kwalifikują się pacjenci, u których występują więcej niż cztery napady migreny w miesiącu, niereagujący na leczenie doraźne. Leczenie profilaktyczne w migrenie przewlekłej zostało opisane przez grupy ekspertów w różnych krajach, w tym przez zarząd American Headache Society (AHS)⁴ czy Burch⁵. W Polsce temat został podjęty przez grupę ekspertów Polskiego Towarzystwa Bólów Głowy i Sekcji Badania Bólu Polskiego Towarzystwa Neurologicznego⁶, grupę konsultantów krajowych u pacjentów leczonych z powodu migreny ze współwystępującą depresją⁷ oraz w kwartalniku „Aktualności Neurologiczne”⁸. Naukowcy zwracają uwagę na brak skuteczności lub niewystarczającą skuteczność leków doraźnych u ok. 30-35% chorych, częste niepożądane skutki uboczne i znaczne zmiany stylu życia⁹. Nowo wprowadzone leki, np. z grupy antagonistów receptora peptydu związanego z genem kalcytoniny (CGRP – calcitonin gene related peptide), czyli gepantów, a także przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko CGRP i jego receptorom, wzbudziły nadzieje, choć jeszcze wymagają dalszych badań. Większość autorów jest zgodna, że profilaktyka farmakologiczna migreny wykazuje ograniczoną skuteczność – w granicach 40-50%.