Udary, stwardnienie rozsiane, migrena – jak leczyć nowocześnie?

Które choroby neurologiczne potrafimy już skutecznie leczyć, a w których przełom jest o krok? W jaki sposób nową wiedzę wdrożyć do praktyki lekarskiej? – o tym dyskutowali eksperci podczas XIII kongresu Akademii po Dyplomie „Nowe trendy w neurologii”. Jak podkreślali jego uczestnicy, postęp, który dokonał się w ostatnich latach w diagnostyce i leczeniu pacjentów z chorobami układu nerwowego, jest wręcz rewolucyjny. Znawcy omówili najnowsze osiągnięcia, a także zmiany w wytycznych.  

Podwójny problem: zawał i udar

O wyzwaniu, którym dla klinicznych ośrodków naczyniowych jest udar mózgu w przebiegu ostrej niewydolności serca, mówił prof. dr hab. n. med. Bartosz Karaszewski. To, w jaki sposób ośrodki radzą sobie nie tylko z tym problemem, lecz także z innymi złożonymi przypadkami, jest jednym z markerów sprawności i jakości ich pracy.

Udary mózgu w przebiegu ostrej niewydolności serca nie są powszechne − zapadalność na tę chorobę w pierwszej dobie po zawale serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) wynosi 1-5%. Niemniej wczesna śmiertelność w takich sytuacjach jest bardzo wysoka, bo na poziomie 36,5-60%, a w przypadku udarów krwotocznych jest jeszcze większa. Jeśli pacjent zostanie objęty opieką zespołu współpracujących ze sobą specjalistów, w tym neurologa, kardiologa, radiologa interwencyjnego, jego szanse na powrót do zdrowia – nawet w sytuacji wysokiego ryzyka poważnych powikłań – znacznie rosną.

Co zatem robić, gdy chory z ostrym zespołem wieńcowym dozna wtórnie udaru niedokrwiennego mózgu? Najważniejszą rolą neurologa w zespole terapeutycznym jest zróżnicowanie udaru niedokrwiennego – czy powstał w mechanizmie hemodynamicznym, czy zatorowym, a w konsekwencji włączenie (bądź niewłączenie) leczenia trombolitycznego.

Ekspert przedstawił klasyfikację udarów niedokrwiennych, z których każdy może wystąpić w przebiegu zawału serca. Omówił także postępowanie w zawale z uniesieniem odcinka ST zgodnie z wytycznymi European Stroke Organization 2021.

Gdy pacjent traci przytomność

Problemem, z którym może się zetknąć lekarz każdej specjalności, jest przejściowa utrata przytomności u pacjenta (TLOC – transient loss of consciousness). Co najmniej jednego takiego incydentu doświadczy w swoim życiu aż 40% populacji. Nie dziwi więc, że jest to jeden z najczęstszych powodów pojawiania się chorych w izbach przyjęć. Trudności diagnostyczne wiążą się z tym, że utrata przytomności to szeroka kategoria, którą w zależności od przyczyny można podzielić na nieurazową i traumatyczną.