Wraz z rozwojem technologicznym obserwuje się stały postęp w doskonaleniu technik diagnostyki obrazowej. Jednym z podstawowych narzędzi diagnostycznych jest rezonans magnetyczny (MR). Aby można było wykorzystać to narzędzie z jak najlepszym skutkiem dla pacjentów i kierujących klinicystów, warto przypomnieć najistotniejsze cechy i ograniczenia tej metody, nawet jeśli niektórzy odniosą wrażenie analogiczne do sytuacji: znacie? – znamy! – no to posłuchajcie…

Przeciwwskazania

Zgodnie z fundamentalną zasadą primum non nocere rozważając wykonanie badania MR należy przeanalizować, czy warunki, w jakich odbywa się badanie, nie stanowią dla pacjenta zagrożenia.

Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do badania są: obecność w ciele pacjenta metalicznych elementów mogących ulegać namagnesowaniu – ferromagnetyków (odłamki, opiłki, niektóre klamry chirurgiczne, rozruszniki, implanty wewnątrzuszne i inne neurostymulatory, wszczepione pompy insulinowe, metalowe klipsy naczyniowe stosowane dawniej, o nieznanej charakterystyce) oraz klaustrofobia. Wyjaśnienie tego typu kwestii przez lekarza kierującego może pozwolić na uniknięcie wielu sytuacji stresowych i rozczarowań, gdy na przykład pacjent po trzech miesiącach oczekiwania na badanie w chwili, gdy zgłasza się do pracowni MR, dowiaduje się, że badanie nie może być u niego wykonane ze względu na posiadany rozrusznik serca…

Dla okulistów istotnym ułatwieniem jest możliwość szybkiej diagnostyki i wykluczenia, czy na przykład w gałce ocznej nie ma nieznanych metalicznych ciał obcych, które w trakcie badania MR mogą ulec znacznemu rozgrzaniu i doprowadzić choćby do zmętnienia rogówki.

Gdy jest pewne, że badanie MR nie stanowi dla pacjenta jakiegokolwiek zagrożenia, można go na to badanie skierować.

Skierowanie – biurokratyczna uciążliwość czy narzędzie komunikacji?