Anetoderma to rzadkie schorzenie dermatologiczne określane zamiennie jako zanik plamisty skóry. Jest to choroba o zróżnicowanej etiologii, której przyczyny nie są dokładnie wyjaśnione. Objawia się licznymi zagłębieniami w skórze o owalnym kształcie lub delikatnie uniesionymi grudkami o pomarszczonej powierzchni, powstającymi w wyniku utraty elastyczności tkanki. Histopatologicznie anetoderma jest zwykle klasyfikowana jako typ Jadassohn-Pellizzari (zapalny) lub Schweninger-Buzzi (niezapalny). Dzieli się ją także na postać pierwotną (idiopatyczną) lub wtórną. Wtórna anetoderma bywa związana z różnymi schorzeniami skórnymi i autoimmunologicznymi. Może też rozwinąć się w następstwie stosowanych leków.

W dostępnym piśmiennictwie opisywane są pojedyncze przypadki nieprawidłowości okulistycznych u chorych z anetodermą. Zmiany w narządzie wzroku w przebiegu choroby mogą występować w postaci stożka rogówki, niebieskich twardówek, zaćmy oraz pseudoguza oczodołu.

Zmiany skórne w przebiegu anetodermy

Zmiany skórne w przebiegu anetodermy lokalizują się najczęściej w górnych częściach tułowia, ramion oraz na twarzy, ale spotykane są także w innej lokalizacji. Skóra głowy, dłonie i podeszwy są zwykle oszczędzone^1,2.

Anetoderma występuje głównie u kobiet w wieku 20-40 lat, ale czasami bywa rozpoznawana u młodszych i starszych pacjentów obojga płci. Częściej spotyka się ją w centralnej Europie, co sugeruje możliwe powiązanie z przewlekłym atroficznym zapaleniem skóry w przebiegu boreliozy³.