Leczenie przeciwkrzepliwe stosowane jest w chorobach sercowo-naczyniowych dla zapobiegania ich powikłaniom zagrażającym nieodwracalnym narządowym zmianom funkcjonalnym, a nawet powodującym zgon pacjenta (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, zawał mięśnia sercowego i udar mózgu). Leczenie to konieczne jest najczęściej w chorobie niedokrwiennej serca, migotaniu i trzepotaniu przedsionków oraz jako leczenie towarzyszące u pacjentów ze sztucznymi zastawkami serca.

Terapia taka, a zwłaszcza leki antyagregacyjne, takie jak preparaty kwasu acetylosalicylowego (ASA), stosowane są również profilaktycznie przez wiele osób bez jednoznacznych wskazań lekarskich. Przyjmowanie profilaktyczne preparatów ASA nie ma udowodnionego efektu przedłużenia życia ani zapobiegania zawałom serca u osób bez stwierdzonych chorób układu krążenia na podłożu miażdżycy (tzw. prewencja pierwotna choroby niedokrwiennej serca).

Leczenie przeciwkrzepliwe zwiększa ryzyko krwawienia w narządzie wzroku, zagraża trwałym uszkodzeniem widzenia, zwłaszcza w chorobach, w przebiegu których rozwijają się nieprawidłowe naczynia (tzw. nowotworzenie naczyniowe)^1,2.

Jedną z patologii, w której zagrożone jest widzenie centralne, jest zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem (AMD – age-related macular degeneration). W takim przypadku niepełnowartościowe naczynia rozwijają się w przestrzeni podsiatkówkowej i pojawia się zwiększone ryzyko krwawienia przy jednoczesnym stosowaniu leków przeciwkrzepliwych.

Współwystępowanie schorzeń oczu i chorób naczyniowo-sercowych

Wiek pacjenta jest czynnikiem ryzyka zarówno rozwoju patologicznego unaczynienia podsiatkówkowego, jak i konieczności leczenia przeciwkrzepliwego ze względu na częste w starszym wieku schorzenia układu sercowo-naczyniowego³. Ryzyko krwawienia wzrasta szczególnie przy skojarzonym leczeniu przeciwkrzepliwym i terapii nadciśnienia tętniczego u pacjentów z miażdżycą^4,5. Intensywność i czas trwania leczenia przeciwkrzepliwego zwiększają ryzyko krwawienia narządowego^2,6.