Soczewki wewnątrzgałkowe o budowie trójogniskowej wydają się obecnie najbardziej wszechstronną formą korekcji bezsoczewkowości pooperacyjnej^1,2. W założeniu konstrukcyjnym ten typ soczewki ma zapewnić dobre widzenie do dali, odległości pośrednich oraz do bliży, bez potrzeby stosowania dodatkowej korekcji. Trójogniskowa formuła budowy soczewki wewnątrzgałkowej wpisuje się w oczekiwania zwłaszcza tych osób, które oprócz chęci pozbycia się korekcji do dali oraz bliży dodatkowo spędzają dużo czasu w pracy z komputerem. Jest to liczna grupa, która ma tendencję wzrostową, ponieważ praktycznie każdy z nas korzysta z tego urządzenia.

Warto wspomnieć, że czasy, w których pacjent po prawidłowo wykonanym zabiegu usunięcia zaćmy uzyskiwał jedynie dobrą ostrość wzroku do dali, powoli odchodzą w zapomnienie, przynajmniej w sytuacji gdy zabieg wykonywany jest w ośrodkach nieposiadających umowy z NFZ, a więc mających nieograniczone możliwości co do wyboru soczewek wewnątrzgałkowych o budowie złożonej.

Pacjent wykonujący zabieg w ramach umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia (NFZ) jest w zasadzie skazany na wszczep soczewki o budowie jednoogniskowej, ponieważ w ramach funkcjonującego systemu nie ma prawa do dopłaty do produktu wyższej klasy. Określenie „skazany” jest jak najbardziej na miejscu, dlatego że – jak wynika z doświadczeń własnych autora tego artykułu – wielu pacjentów, u których wykonano zabieg implantacji soczewki jednoogniskowej, deklarowało, że gdyby ich poinformowano przed wykonaniem zabiegu o możliwości implantacji soczewki pozwalającej na widzenie nie tylko do jednej odległości, bez potrzeby stosowania dodatkowej korekcji, nie zdecydowałoby się na implantację soczewki jednoogniskowej.

Przypadek 1

Kobieta, lat 39, zgłosiła się do macierzystego ośrodka autora niniejszego artykułu z powodu postępującego pogorszenia widzenia oka prawego. Po zdiagnozowaniu zaćmy pacjentka została poinformowana o możliwości implantacji m.in. soczewki trójognisko...