PODSUMOWANIE

1. Wszyscy chorzy onkologiczni powinni być badani w kierunku zakażenia HBV i HCV przed rozpoczęciem terapii.

2. Należy oznaczać przeciwciała anty-HCV, anty-HBc i antygen HBs. W przypadku wykrycia HBsAg należy badać ilościowo HBV DNA.

3. Pacjenci seronegatywni (HBs/-/, anty-HBc/-/) powinni być w miarę możności szczepieni przeciwko WZW B. Należy stosować podwójną dawkę szczepionki w schemacie 0-1-2-6.[5]

4. W przypadku planowanej terapii z użyciem rytuksymabu pacjenci z antygenem HBs powinni najpóźniej na tydzień przed rozpoczęciem leczenia otrzymać lamiwudynę (HBV DNA < 2000 IU/ml) lub entekawir, lub tenofowir, jeśli wiremia jest wyższa niż 2000 IU/ml. Terapia lamiwudyną powinna trwać co najmniej 12 miesięcy po zakończeniu chemioterapii.

5. Pacjenci anty-HBc/+/, HBsAg/-/ powinni mieć badaną ilościowo wiremię HBV i aktywność transaminaz – co 1-3 miesiące, w zależności od intensywności immunosupresji podczas chemioterapii, i otrzymać lamiwudynę po pojawieniu się lub wzroście wiremii, jeszcze przed wzrostem aktywności aminotransferaz. Jeżeli takie oznaczenia są niedostępne, wszyscy pacjenci anty-HBc/+/ powinni dostawać profilaktycznie lamiwudynę. Optymalny czas trwania takiego leczenia nie jest ustalony.

6. Pacjenci zakażeni HCV powinni mieć regularnie badaną aktywność transaminaz i wiremię HCV, w tym przypadku jednak brak jest leczenia, które może być stosowane razem z chemioterapią.

7. Leczenie chemioterapeutyczne należy odstawić w przypadku pojawienia się żółtaczki i cech niewydolności wątroby. Można je natomiast kontynuować przy bezobjawowym wzroście aktywności transaminaz.

Do góry