Zmiany zakrzepowo-zatorowe nie są często obserwowane u dzieci. W postaci objawowej stwierdzano je w 1994 roku u 5,3 dzieci wśród 10 000 hospitalizowanych w Kanadzie, natomiast już w 2001 w badaniach wykonanych w kilkudziesięciu szpitalach w USA liczba ta wzrosła do 34, a w 2007 do 58 na 10 000 hospitalizowanych dzieci.[1] Można to tłumaczyć z jednej strony intensyfikacją leczenia, z drugiej strony lepszymi możliwościami diagnostycznymi obrazowania zakrzepicy. W Polsce nie ma podobnych opracowań, wobec tego nie jest znana częstość zakrzepicy u dzieci. Grupą największego ryzyka jej wystąpienia są noworodki, a zwłaszcza przedwcześnie urodzone. Zakrzepica żylna i tętnicza u ok. 90 proc. noworodków związana jest z cewnikiem po wyłączeniu zakrzepicy żyły nerkowej, najczęstszej lokalizacji choroby zakrzepowej w tym wieku.[2] Drugim szczytem występowania zmian zakrzepowych u o obserwowane u dzieci. W postaci objawowej stwierdzano je w 1994 roku u 5,3 dzieci wśród 10 000 hospitalizowanych w Kanadzie, natomiast już w 2001 w badaniach wykonanych w kilkudziesięciu szpitalach w USA liczba ta wzrosła do 34, a w 2007 do 58 na 10 000 hospitalizowanych dzieci.[1] Można to tłumaczyć z jednej strony intensyfikacją leczenia, z drugiej strony lepszymi możliwościami diagnostycznymi obrazowania zakrzepicy. W Polsce nie ma podobnych opracowań, wobec tego nie jest znana częstość zakrzepicy u dzieci. Grupą największego ryzyka jej wystąpienia są noworodki, a zwłaszcza przedwcześnie urodzone. Zakrzepica żylna i tętnicza u ok. 90 proc. noworodków związana jest z cewnikiem po wyłączeniu zakrzepicy żyły nerkowej, najczęstszej lokalizacji choroby zakrzepowej w tym wieku.[2] Drugim szczytem występowania zmian zakrzepowych u dzieci jest okres młodzieńczy.