Powszechnie przyjmuje się, że zwłoka w diagnostyce procesu nowotworowego zmniejsza szansę na pomyślne rokowanie, a jeżeli „winny” jest temu lekarz, to pacjentowi przysługuje zadośćuczynienie z tego tytułu. Poddajmy weryfikacji praktycznej to założenie, posługując się konkretnym przypadkiem klinicznym.

Błąd diagnostyczny jako punkt wyjścia sprawy

Pacjentce X w maju 2006 r. wykonano badanie mammograficzne w placówce Y. Było ono słabej jakości, ale lekarz radiolog zdecydował się je opisać, stwierdzając, że obraz piersi jest prawidłowy. Kolejne takie badanie, w tej samej placówce, odbyło się w listopadzie 2008 r. W tym czasie pacjentka skarżyła się na ból piersi. Badanie zostało wykonane nieprawidłowo i (jak wynikało z późniejszej opinii biegłych) nie pozwalało na właściwą ocenę gruczołu piersiowego. Mimo to radiolog nie podjął decyzji o jego powtórzeniu. Oparł się na dostępnym materiale i opisał go, nie stwierdzając żadnych patologii. Pacjentkę poinstruowano, aby powtórzyła badanie za 2 lata, z zastrzeżeniem, że w przypadku wystąpienia niepokojących objawów powinna wcześniej skontaktować się z lekarzem.

W lipcu 2009 r. pacjentka przeszła kolejne badanie mammograficzne, w wyniku którego ujawniono złośliwy guz o średnicy ok. 35 mm. Została zakwalifikowana do chemioterapii i radioterapii.

Pacjentka występuje o zadośćuczynienie

Pacjentka zarzuciła personelowi medycznemu, że błędnie opisał wyniki badania mammograficznego, co uniemożliwiło wczesne rozpoznanie choroby nowotworowej, a tym samym zmniejszyło szansę wyleczenia. Wytaczając powództwo, zażądała zasądzenia na jej r...