Rak pęcherza moczowego jest szóstym najczęściej diagnozowanym na świecie rakiem w populacji męskiej (dotyka jej prawie 4-krotnie częściej niż kobiet)¹ i znajduje się na dziesiątym miejscu wśród chorób nowotworowych dotykających tej grupy². Wskaźnik zachorowalności dla mężczyzn wynosi 9,6 na100 000 osób/rok, a dla kobiet 2,4 na 100 000 osób/rok.

Ten rodzaj raka stanowi jednocześnie trzynastą przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych². U blisko 75% pacjentów z rakiem pęcherza choroba ogranicza się do błony śluzowej (stadium T1a, raka in situ [CIS – carcinoma in situ]) lub do błony podśluzowej (stadium T1).

Stadium CIS oznacza płaskiego, nienaciekającego raka urotelialnego o dużym stopniu złośliwości. Średni wiek zachorowania na BC wynosi 73 lata, niemniej 98% przypadków obserwuje się po 45 r.ż.³ Najważniejszym czynnikiem ryzyka stanowiącym blisko 50% przypadków jest tu palenie tytoniu. Nikotynizm ponadto zwiększa ryzyko nawrotu choroby^4,5.

W diagnostyce BC metodą z wyboru jest tomografia komputerowa (TK). Umożliwia ona wyjściową ocenę chorych z bezbólowym krwiomoczem⁶. W celu poprawy wykrywalności guzów pęcherza moczowego i zmniejszenia ryzyka nawrotów stosuje się tzw. ulepszoną cystoskopię polegającą na użyciu światła niebieskiego. Najbardziej dokładną metodą obrazową do oceny stopnia zaawansowania BC jest jednak rezonans magnetyczny (MR)⁷.

Leczenie raka pęcherza moczowego

Leczenie raka pęcherza moczowego zależy od rodzaju i stopnia zaawansowania nowotworu.

Guzy nieinwazyjne są leczone za pomocą elektroresekcji przezcewkowej guza pęcherza moczowego (TURBT – trans-urethral resection of bladder tumor) i adiuwantowej terapii wewnątrzpęcherzowej.

NMIBC i MIBC

Pacjenci z wysokiego ryzyka rakiem pęcherza moczowego nienaciekającym mięśniówki (NMIBC – non-muscle invasive bladder cancer), którzy nie reagują na leczenie adiuwantowe z zastosowaniem standardowej immunoterapii BCG, stanowią trudną do opanowania...