Każdy lekarz stosujący w praktyce farmakoterapię, a zwłaszcza polifarmakoterapię, powinien mieć świadomość, że takie postępowanie musi spełniać odpowiednie kryteria – uwzględniać wszelkie aspekty (m.in. cechy rezydualne chorego, wielochorobowość ze związaną z nią wielolekowością). Szczególnie istotne jest tu zapewnienie skuteczności leczenia systemowego przy równoczesnym ograniczeniu ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, które z konieczności mogą się stać przyczyną (ze względów medycznych) odstawienia leczenia systemowego. Prawidłowo dobrana politerapia umożliwia zapewnienie bezpieczeństwa, skuteczności i tolerancji leczenia – pod warunkiem że wszyscy lekarze biorący udział w leczeniu pacjenta z wielochorobowością zrozumieją konieczność kompromisów terapeutycznych w celu zapewnienia efektywności, zwłaszcza terapii onkologicznej.

Polipragmazja a polifarmakoterapia

Aby właściwie odnieść się do poruszanych w tym artykule pojęć, warto na początku zdefiniować, czym się różni polipragmazja od polifarmakoterapii, ponieważ definicje te nie są tożsame: