prof. dr hab. n. med. Jarosław Peregud-Pogorzelski

Szanowni Państwo!

W kolejnym numerze „Pediatrii po Dyplomie” zamieściliśmy wiele interesujących artykułów, do których przeczytania bardzo gorąco Państwa zachęcam. Niektóre z nich zasługują na szczególną rekomendację.

Moczenie nocne to nieświadome oddawanie moczu w czasie snu przez dziecko, które ukończyło 5 lat bądź opanowało trening czystości. Problem ten dotyczy 13-15% dzieci do 7 roku życia, 5-8% dzieci w wieku 7-10 lat i 2% nastolatków. W artykule „Moczenie nocne – standard postępowania” zaprezentowano zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia tych zaburzeń.

W pracy „Tonsillektomia w wieku dziecięcym – wytyczne postępowania w praktyce klinicznej” przedstawiono aktualizację wskazań do tonsillektomii oraz omówiono korzyści wynikające z jej przeprowadzenia w wybranych grupach pacjentów pediatrycznych.

Zaburzenia tikowe to grupa schorzeń, które w istotny sposób mogą zakłócać codzienne funkcjonowanie dziecka i utrudniać mu pełnienie obowiązku szkolnego oraz kontakty z rówieśnikami. Dodatkowo często towarzyszy im całe spektrum innych zaburzeń, które nawet bardziej niż same tiki mogą pogarszać rokowanie. W publikacji „Leczenie zaburzeń tikowych u dzieci” omówiono i usystematyzowano najważniejsze metody leczenia zaburzeń tikowych u dzieci.

Diagnostyka przewlekłej neutropenii u dzieci bywa procesem skomplikowanym, dlatego podstawowa wiedza na temat najczęstszych oraz najcięższych postaci przewlekłej neutropenii pozwala wskazać chorych wymagających pilnej diagnostyki specjalistycznej i tych, u których możemy poczekać na poprawę wyników morfologii krwi bez wykonywania drogich i zbędnych badań. Z artykułu „Przewlekła neutropenia u dzieci – standard postępowania diagnostycznego” uzyskają Państwo szereg informacji, jak należy postępować z takimi pacjentami.

Polecam również pracę „Mononukleoza zakaźna – podstępna choroba o wielu obliczach”. To schorzenie, z którym każdy pediatra ma do czynienia często w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej.

Sytuacje, w których lekarz podejrzewa, że dziecko jest ofiarą przemocy w rodzinie, należą do jednych z najtrudniejszych w praktyce lekarskiej. Nie ulega wątpliwości, że z jednej strony niesłuszne oskarżenie może komuś zrujnować życie (albo je przynajmniej znacząco utrudnić), z drugiej zaś brak reakcji może prowadzić do eskalacji przemocy wobec ofiary i dalszych szkód. Podpowiedzi, jak się zachować w takich sytuacjach, przedstawiono w artykule „Postępowanie lekarza w sytuacji podejrzenia przemocy w rodzinie wobec dziecka”.

Zachęcam Państwa także do zapoznania się z niezwykle interesującym opisem przypadku i pozostałymi artykułami zawartymi w bieżącym numerze „Pediatrii po Dyplomie”.

Serdecznie zapraszam Państwa do lektury.