Infekcyjne zapalenie wsierdzia (IZW) nadal stanowi poważny problem diagnostyczny i terapeutyczny mimo postępu, jaki dokonał się w echokardiografii, mikrobiologii, farmakoterapii i kardiochirurgii. Wpływ na to mają: zmiana czynników infekcyjnych w ciągu ostatnich lat ze zwiększającym się udziałem zakażeń gronkowcowych oraz szpitalnych w rozwoju IZW, pojawienie się nowych grup ryzyka, takich jak osoby przyjmujące dożylne środki narkotyczne, a także wzrastająca liczba pacjentów wymagających stosowania centralnych cewników naczyniowych, chorych przewlekle dializowanych, pacjentów wymagających wszczepienia układu stymulującego serce lub kardiowertera-defibrylatora. Istotne znaczenie ma też rosnąca liczba zabiegów i operacji stomatologicznych.

IZW wiąże się z wysoką śmiertelnością oraz występowaniem poważnych powikłań. Z tego powodu zachodzi konieczność racjonalnego postępowania, począwszy od wnikliwej diagnostyki choroby, przez prawidłową antybiotykoterapię, leczenie kardiochirurgiczne, a przede wszystkim profilaktykę. Profilaktykę antybiotykową zaleca się u pacjentów należących do grupy największego ryzyka rozwoju IZW, jednakże niespecyficzne środki zapobiegawcze powinny być rozszerzone na wszystkich pacjentów z wadami serca, jak również stosowane w populacji ogólnej. W profilaktyce IZW szczególny nacisk należy położyć na leczenie choroby próchnicowej u dzieci oraz zapobieganie wszelkim stanom zapalnym w obrębie jamy ustnej.

Ryzyko rozwoju IZW i profilaktyka w świetle wytycznych ESC

Najnowsze standardy postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w IZW oraz zasady zapobiegania tej chorobie zostały przedstawione przez ekspertów European Society of Cardiology (ESC) w 2015 roku1. Prewencja ma na celu istotne zmniejszenie liczby za...