prof. dr hab. n. med. Jarosław Peregud-Pogorzelski

Szanowni Państwo!

Zapraszamy do zapoznania się z kolejnym wydaniem „Pediatrii po Dyplomie”. Znalazło się w nim wiele ciekawych artykułów, spośród których kilka zasługuje na szczególną rekomendację.

Według World Health Organization lekooporność drobnoustrojów stanowi aktualnie jedno z 10 najważniejszych zagrożeń dla zdrowia ludzkości. Szacuje się, że w USA dochodzi rocznie do ponad 2,8 mln zakażeń wywoływanych przez patogeny oporne, a ponad 35 000 osób umiera z ich powodu. W Europie liczbę takich zakażeń ocenia się na niemal 700 000, a zgonów – na ponad 33 000 rocznie. W Polsce wartości te wynoszą odpowiednio około 41 000 i ponad 2000. Oznacza to, że Polska należy do krajów europejskich o najwyższych wskaźnikach oporności. Dlatego zachęcam do zapoznania się z artykułem „Antybiotykooporność – czy już za późno na walkę? O czym pediatra pamiętać powinien”, w którym omówiono zasady racjonalnej antybiotykoterapii oraz przedstawiono najczęstsze błędy popełniane podczas leczenia antybiotykami.

Choroby autozapalne stanowią grupę chorób, które ujawniają się w wyniku dysfunkcji lub dysregulacji układu odporności wrodzonej i mogą powodować poważne powikłania oraz ryzyko zgonu poprzez zajęcie wielu narządów. W artykule „Choroby autozapalne u dzieci” omówiono charakterystykę obrazu klinicznego i przebiegu chorób autozapalnych w populacji pediatrycznej, w tym wrodzonych zespołów gorączek nawrotowych, oraz zastosowanie leków biologicznych w leczeniu tych schorzeń.

Nawracające, niemożliwe do wyjaśnienia objawy fizyczne powszechnie występują wśród dzieci i młodzieży. Jeśli ich przebieg jest ciężki i upośledza funkcjonowanie pacjenta, są one związane z czynnikami psychologicznymi, które skutkują dolegliwościami fizycznymi, stanowią podstawę do rozpoznania zaburzeń związanych z cierpieniem cielesnym. Należy pamiętać, że często współwystępują z innymi zaburzeniami psychicznymi. Mogą wynikać ze specyficznej konstrukcji temperamentalno-osobowościowej dziecka, a także ze stylu wychowawczego, sytuacji rodzinnej, jak również mogą je prowokować przemoc czy nadużycia. W artykule „Podejrzenie zaburzenia związanego z cierpieniem cielesnym – jak pomóc dziecku i jego rodzinie?” omówiono proste techniki diagnostyczne stosowane w celu rozpoznania zaburzenia związanego z cierpieniem cielesnym oraz podkreślono rolę pediatry i lekarza rodzinnego w procesie podtrzymywania motywacji pacjentów do leczenia.

Celiakia to jedna z najczęstszych chorób przewlekłych, dotycząca około 1,4% populacji. Wcześniej uważano, że występuje wyłącznie u dzieci. Dziś już wiadomo, że ujawnia się w każdym wieku. Nadal może manifestować się klasycznymi objawami ze strony przewodu pokarmowego, w tym zespołem zaburzeń trawienia i wchłaniania. Obecnie jednak znacznie częściej stwierdza się występowanie nietypowych objawów, w tym pozajelitowych, jak również bezobjawowej postaci celiakii (np. w grupach ryzyka zachorowania na celiakię). W rezultacie większość pacjentów z celiakią pozostaje niezdiagnozowana, błędnie zdiagnozowana lub od wystąpienia pierwszych objawów do ustalenia rozpoznania mija wiele lat. W artykule „Celiakia nadal niezdiagnozowana, błędnie zdiagnozowana lub rozpoznana zbyt późno” zostały przedstawione najważniejsze zagadnienia związane z celiakią opracowane na podstawie obowiązujących wytycznych.

Zachęcam także do przeczytania pozostałych bardzo interesujących artykułów prezentowanego numeru „Pediatrii po Dyplomie”.

Serdecznie zapraszam Państwa do lektury.