prof. dr hab. n. med. Jarosław Peregud-Pogorzelski

Szanowni Państwo!

Przekazujemy Państwu wakacyjny numer „Pediatrii po Dyplomie”. Jestem przekonany, że zawarte w nim artykuły zainteresują Państwa i będą pomocne przy podejmowaniu decyzji w codziennej pracy.

Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej (HFMD) jest zespołem klinicznym występującym wskutek zakażenia jednym z kilkunastu serotypów enterowirusów. Infekcja dotyczy przede wszystkim dzieci w wieku do 5-7 roku życia, a szczyt zachorowań przypada na lato i wczesną jesień. Należy jednak pamiętać, że HFMD może przebiegać nietypowo. Wykwity mogą mieć postać plamek, rdzawych grudek oraz wybroczyn, a wysypka może występować w różnych okolicach: na pośladkach, narządach płciowych, grzbietach rąk i stóp, kostkach, nadgarstkach, a niekiedy na większych obszarach skóry kończyn, tułowia lub twarzy. Ponadto zakażenie enterowirusem może dotyczyć również innych narządów i układów, w tym przede wszystkim ośrodkowego układu nerwowego. W takich sytuacjach przebieg choroby może być ciężki, a nawet zagrażający życiu. Dlatego zachęcam do zapoznania się z artykułem „Choroba dłoni, stóp i jamy ustnej o typowym i nietypowym przebiegu”.

Alergiczny nieżyt nosa (ANN) jest najczęstszą chorobą alergiczną w populacji pediatrycznej. Jest reakcją nadwrażliwości błon śluzowych nosa typu I (zależną od immunoglobuliny E) wynikającą z ekspozycji na alergen u uczulonego dziecka. ANN jest znaczącym czynnikiem ryzyka rozwoju astmy, a jego skuteczna terapia ma pozytywny wpływ na leczenie tej najczęstszej choroby dolnych dróg oddechowych. Zastosowanie immunoterapii alergenowo swoistej, będącej jedyną znaną dotąd metodą leczenia przyczynowego ANN, może zarówno zahamować postęp choroby, jak i zapobiec marszowi alergicznemu, w tym rozwojowi astmy. W artykule „Alergiczny nieżyt nosa u dzieci – od leczenia objawowego do przyczynowego” autorka przedstawia kryteria rozpoznania i zasady leczenia ANN w zależności od stopnia nasilenia objawów, grupy wiekowej i odpowiedzi na terapię.

Żółtaczka jest częstym problemem zdrowotnym w populacji pediatrycznej. Charakteryzuje się zażółceniem skóry, błon śluzowych oraz twardówek. Stężenie bilirubiny, przy którym dochodzi do ujawnienia się żółtaczki, zależy od wieku i wynosi od 2-3 mg% u osób dorosłych do 5 mg% u noworodków. W artykule „Żółtaczki u dzieci – spojrzenie gastroenterologa” omówione zostały wybrane schorzenia związane z zaburzeniami przemian bilirubiny, z jakimi mają do czynienia w codziennej praktyce lekarz pediatra oraz gastroenterolog. Autorka przedstawiła adekwatne postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w tych schorzeniach.

Według szacunków World Health Organization około 50 mln ludzi na świecie żyje z padaczką, co czyni ją jednym z najpowszechniejszych problemów neurologicznych oraz istotnym obiektem zainteresowania w kontekście zdrowia publicznego. W artykule „Współpraca lekarza pediatry w POZ z neurologiem w opiece nad pacjentem z padaczką. Część 1: Rozpoznanie i leczenie padaczki” przedstawiono kryteria rozpoznania padaczki, omówiono wybrane zespoły padaczkowe oraz zasady leczenia przeciwpadaczkowego, dokonując charakterystyki wybranych leków przeciwpadaczkowych z uwzględnieniem działań niepożądanych. Szczególną uwagę zwrócono na czas zakończenia terapii oraz niefarmakologiczne metody leczenia padaczki stosowane w populacji pediatrycznej.

Zachęcam również do zapoznania się z pozostałymi bardzo ciekawymi artykułami oraz życzę Państwu udanych wakacji, pełnych niezapomnianych przeżyć i wrażeń.

Serdecznie zapraszam Państwa do lektury.