Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) wraz z chorobą Leśniowskiego-Crohna (ChLC) należy do nieswoistych chorób zapalnych jelit (NZJ). Jest przewlekłą chorobą zapalną błony śluzowej jelita, która rozpoczyna się w odbytnicy i zazwyczaj szerzy proksymalnie w sposób ciągły, a także charakteryzuje się okresami remisji oraz zaostrzenia¹. Patogeneza NZJ jest wieloczynnikowa i obejmuje: uwarunkowanie genetyczne, zaburzenia układu immunologicznego, dysbiozę przewodu pokarmowego, a także czynniki środowiskowe, takie jak dieta, styl życia czy leki². Obserwuje się stały wzrost liczby zachorowań na NZJ, a pierwsze objawy występują najczęściej między 20 a 40 rokiem życia². Choroba jest nieuleczalna, natomiast celem leczenia jest wprowadzenie pacjenta w tzw. głęboką remisję obejmującą nieobecność objawów klinicznych, normalizację parametrów laboratoryjnych oraz gojenie błony śluzowej jelita³. Terapia dzieli się na leczenie indukcyjne oraz podtrzymujące, a główną grupę leków stanowią preparaty kwasu 5-aminosalicylowego (5-ASA)³.