W minionych dekadach rozwój psychiatrii kierował się głównie w stronę poszukiwania nowych farmakologicznych metod leczenia. Wprowadzanie kolejnych grup leków przeciwdepresyjnych wpłynęło zarówno na zwiększenie skuteczności terapii, jak i ograniczenie działań niepożądanych. Wciąż jednak istnieje grupa pacjentów, w której leczenie farmakologiczne nie przynosi oczekiwanych rezultatów. W ostatnich latach obserwujemy zwrot uwagi na biologiczne metody leczenia depresji, takie jak EW czy rTMS. Pozostaje jednak pytanie, co robić, jeśli terapia elektrowstrząsowa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, bądź występują w jej trakcie działania niepożądane niemożliwe do zaakceptowania, np. bardzo nasilone zaburzenia pamięci czy zaburzenia świadomości. Jako że przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (rTMS), z której wprowadzeniem wiązano duże nadzieje, jest metodą o nie do końca udowodnionej skuteczności, mającą wiele ograniczeń i odpowiednią jedynie dla pewnej grupy chorych z depresją, poszukiwania skutecznej metody leczenia depresji lekoopornej wciąż trwają. Liczne publikacje dotyczące wpływu stymulacji głębokiej mózgu, zastosowanej na nastrój ze wskazań neurologicznych, sprawiły, że zaczęto prowadzić prace nad zastosowaniem DBS w zaburzeniach nastroju. Pamięć o dramatycznych skutkach przeprowadzanych w przeszłości operacji ablacyjnych jest wciąż żywa, jednak wątpliwości natury etycznej nie są jedynymi wątpliwościami i kontrowersjami związanymi z DBS. Głosy entuzjastyczne przeplatają się z głosami zdecydowanej krytyki.

Aby w pełni ocenić skuteczność metody, należałoby przeprowadzić badanie z zastosowaniem podwójnie ślepej próby. W praktyce oznacza to, że właściwą grupą kontrolną powinny być osoby z wszczepionym stymulatorem, bez prowadzenia aktywnej stymulacji, co oznaczałoby konieczność poddania się obciążającej operacji neurochirurgicznej i wiązałoby się z pozbawieniem części chorych leczenia przez wielotygodniowy, a nawet wielomiesięczny, okres obserwacji.