Klasyczne formy zaburzeń odżywiania wydają się dość dobrze poznane, przynajmniej od strony kryteriów klasyfikacyjnych,[1] jak również mechanizmów prowadzących do ich powstawania. Nadal dużym wyzwaniem są formy leczenia, zarówno skoncentrowane na psychoterapii, jak i farmakoterapii, i stanowią one wyzwanie dla klinicysty i psychoterapeuty.

Męska anoreksja

Mówiąc o klasycznych formach zaburzeń odżywiania, myślimy o dziewczętach i kobietach jako przyszłych pacjentkach, zapominając, że chorują również chłopcy i mężczyźni. Ci ostatni nadal stanowią niejednokrotnie zagadkę diagnostyczną i terapeutyczną.

Jadłowstręt psychiczny jest diagnozowany u mężczyzn 10 razy rzadziej niż u kobiet. Szacuje się, że występuje on u 0-0,16 proc. adolescentów i młodych mężczyzn.[2] Według innych autorów[3] występowanie jadłowstrętu psychicznego określa się poniżej 1, a nawet poniżej 0,5/100 000/rok.

Spośród czynników ryzyka wymienia się:

• nadwagę i otyłość w dzieciństwie,
• orientację seksualną,
• uwarunkowania osobowościowe,
• zaburzoną percepcję własnego ciała.

Z nadwagą i otyłością wiąże się stosowanie różnych korygujących diet, które stanowią ryzyko powstania jadłowstrętu psychicznego dla obu płci. Jak podaje piśmiennictwo,[2,4] z jadłowstrętem psychicznym wiąże się przede wszystkim aseksualność (58 proc. przypadków) w badanej populacji. Aseksualność jest cechą wpisaną również w obraz anoreksji psychicznej kobiet i ma związek z lękiem przed stawaniem się dorosłym i procesem powtórnej separacji/indywiduacji. Z drugiej strony mężczyźni homoseksualni mniejszą wagę przywiązują do swojego wyglądu pod względem muskulatury i częściej wskazują jako idealną sylwetkę tę z niedowagą. Podobnie jak u kobiet anoreksja szczególnie dotyczy niektórych zawodów: skoczkowie narciarscy, uczniowie szkół baletowych, gimnastycy, kolarze.