Urojenia choroby pasożytniczej, inaczej zwane obłędem pasożytniczym, to stan, w którym osoba jest fałszywie przekonana o zainfekowaniu ciała przez parazyty. W literaturze medycznej spotkać można wiele określeń używanych do opisu takiego problemu klinicznego, co jak wspomniano, może wpływać na oceny rozpowszechnienia zjawiska.

W piśmiennictwie anglojęzycznym najczęściej współcześnie używane terminy to:

• delusional parasitosis,
• delusions of parasitosis,
• delusional infestations,
• Ekbom’s syndrom.

Stosowano również nazwy entomophobia, acarophobia, parasitic dermatophobia i wiele innych.[1,2]

W literaturze polskiej przez wiele lat stosowano terminy:

• parazytofobia,
• dermatofobia,
• entomofobia,
• akarofobia.

Popularnym terminem jest również eponimowe określenie „zespół Ekboma”, wywodzące się z opisu dokonanego w 1938 roku przez szwedzkiego neurologa Karla Axela Ekboma. Tradycyjnie uważa się, że pierwszych opisów parazytozy urojeniowej dokonali Thibierge (1894) i Perrin (1896).[3] Chociaż niektórzy autorzy podają, że pierwsze opisy pochodzą z wcześniejszego okresu (Robert Willan, 1799; Johann Heinrich Jördens, 1801; Charcellay, 1843).[3] W warunkach polskich problematyką tą zajmował się Marek Jarosz, który w latach 50. XX wieku opublikował pracę „Urojenia pasożytniczej choroby skóry”.[4] Początkowo uważano, że zaburzenie to ma charakter zaburzenia lekowego o typie fonicznym, i stąd wywodzą się niektóre nazwy (akrofobia, parazytofobia). Później zweryfikowano tę hipotezę, uznając, że choroba ta nie spełnia kryteriów dla zaburzeń lękowych, a ma charakter zaburzeń urojeniowych. W 1946 roku J.W. Wilson i H.E. Miller po raz pierwszy użyli terminu „parazytoza urojeniowa”, wprowadzając go na długo do nomenklatury medycznej.[5] Według obecnych systemów klasyfikacyjnych urojeniowe parazytozy klasyfikowane są jako psychozy – zaburzenia urojeniowe z objawami somatycznymi.[6,7]