Za zaburzenia pożądania typu hipolibidemia (hypoactive sexual desire disorder – HSDD) u mężczyzn odpowiedzialny jest głównie brak testosteronu. Ale jego podanie nie zawsze znosi przyczynę zaburzenia. Jak więc leczyć mężczyzn, gdy brakuje pożądania?

Kryteria zaburzeń

U większości mężczyzn mechanizm pożądania manifestuje się erekcją, ale nie zawsze tak się dzieje. Może wystąpić pożądanie bez oznak erekcji i odwrotnie, ale też samo pożądanie może być czynnikiem niewystarczającym do erekcji.

By wystąpiło pożądanie, muszą współgrać ze sobą trzy sfery:

1. procesy poznawcze (myśli, fantazje, wyobrażenia),

2. mechanizmy neurofizjologiczne,

3. komponenty afektywne (nastrój i stany emocjonalne).

Odstępstwa od normy w tych trzech obszarach prowadzą często do zaburzeń pożądania. Według kryteriów diagnostycznych DSM-5 wyróżnia się kilka ich stopni, które charakteryzują się różnorodnością pod względem siły i jakości objawów:

• pojawia się potrzeba kontaktu płciowego, jednak obcowanie nie zawsze kończy się orgazmem, a pożycie seksualne jest mało satysfakcjonujące,
• istnieje przytłumiona potrzeba kontaktu seksualnego, dominuje anorgazmia (niemożność osiągnięcia orgazmu), zauważa się brak satysfakcji z życia seksualnego,
• słabe potrzeby seksualne, anorgazmia, niechęć do partnera,
• całkowity brak potrzeb seksualnych, anorgazmia, niechęć do partnera.

Biologiczna podstawa pożądania seksualnego człowieka nadal pozostaje w znacznej mierze nierozpoznana, ponieważ epidemiologia zaburzeń hipolibidemii nie jest prosta.

Jedynie kilka badań na świecie zweryfikowało faktyczne występowanie hipolibidemii u mężczyzn, uznając, że seksualne zainteresowanie w ogólnej populacji męskiej utrzymuje się ciągle na dość stabilnym poziomie – od momentu dorastania do mniej więcej 60. r.ż., by później znacząco spadać.

Reprezentatywne badanie przeprowadzone w 2004 roku w USA na blisko 1500 mężczyznach w wieku 57-85 lat wykazało, że 28 proc. respondentów zgłaszało brak pożądania, przy czym dla 65 proc. z nich stanowiło to problem, z którym zwracali się do specjalisty (DeRogatis i wsp., 2012).

Hipolibidemia, dawniej określana jako anoreksja seksualna, może mieć charakter pierwotny, np. od początku aktywności seksualnej, co może być związane z głębokimi zaburzeniami hormonalnymi, lub nabyty, gdy np. pojawia się w przebiegu cukrzycy. Z ko...

W różnych badaniach występowanie hipolibidemii waha się od 3 do 50 proc. populacji. Z danych opublikowanych w „Raporcie seksualności Polaków” (Lew-Starowicz, 2005) wynika, że dotyczy to ok. 17 proc. mieszkańców naszego kraju.