Klatka Buñuela

Obawiam się, że każdy czytelnik tego artykułu ma wyrobiony pogląd na to, czym jest oddział psychiatryczny, mimo że wielu z nich nigdy na takim oddziale nie było. Myślę, że wiem, jaki to obraz, ponieważ słyszę od wielu ludzi niemal każdego dnia dużo na ten temat. Niedawno jedna z moich pacjentek, opowiadając o swoich problemach z mężem, powiedziała: „ja przez niego to do psychiatry trafię”. Zwróciłem jej uwagę, że u psychiatry już jest i przychodzi do niego od lat. Nie speszyła się wcale i wyjaśniła, że przecież „zawsze się tak mówi w beznadziejnych sytuacjach”. Jeśli ktoś jest przekonany, że oddział psychiatryczny jest miejscem beznadziejnym i ostatnim kręgiem piekieł, to pewnie nie będę w stanie go przekonać, że tak nie jest. Proszę więc o chwilę skupienia i usunięcie z umysłu wszystkiego, co kojarzy się z oddziałem psychiatrycznym.

Zacznijmy od początku. Nie jest moim celem przekonywanie, że infrastruktura polskich oddziałów psychiatrycznych jest wspaniała, że są to sanatoria i miejsca miłego wypoczynku. Psychiatria jest w Polsce traktowana niezwykle źle, przeznacza się na nią skandalicznie małe fundusze, w związku z tym oddziały psychiatryczne to zwykle jedna łazienka na 40 osób, dwie ubikacje na 20 i ostatni remont 30 lat temu. Z pewnością zatem typowy oddział psychiatryczny to miejsce mocno zaniedbane. Jednak nie tym chciałbym się zająć. Nie chodzi mi o jego materialną, lecz o ideową stronę.

Ideowo oddział psychiatryczny (szpital psychiatryczny) nie jest więzieniem. To nie jest miejsce, w którym trzyma się osoby chore po to, żeby nie mogły zrobić krzywdy osobom zdrowym. Jest dokładnie na odwrót. Szpital psychiatryczny jest azylem (asy...

Czy nie można by jednak chronić się w pośredniej formie opieki? Pewnie w jakimś stopniu jest to możliwe. Funkcję ochronną będzie wtedy stanowiła etykieta – dostanę etykietę leczonego, może dadzą mi spokój. Problem jednak w tym, że współczesny świa...