Od wielu lat w swojej praktyce zawodowej stosuję psychoterapię integracyjną. Bliskie jest mi myślenie, że substancje psychoaktywne spełniają ważne psychologiczne funkcje w życiu pacjentów. Pomagają im lepiej radzić sobie w życiu:

• są wykorzystywane w samoleczeniu,
• bronią przed przytłaczającymi stanami emocjonalnymi,
• podnoszą zaniżoną samoocenę,
• wspomagają skuteczność interpersonalną,
• mogą uspokajać lub wyciszać głos surowej wewnętrznej krytyki w celu przeżywania chwilowej przyjemności, nie do osiągnięcia w stanie trzeźwości.

Staram się, podobnie jak zespół terapeutyczny, którym kieruję, traktować pacjenta kompleksowo w odniesieniu do jego osobistych problemów i procesu leczenia, uwzględniając jego potrzeby, emocje, oczekiwania wobec innych, mocne strony, ograniczenia, umiejętności interpersonalne, wizerunek samego siebie, umiejętności radzenia sobie ze stresem. Uważam, że terapeuta czy psychiatra powinien poświęcać pacjentowi bardzo dużo czasu i nie postrzegać go wyłącznie przez pryzmat mechanizmów uzależnień. Są one ważne, ale nie powinny przesłaniać innych problemów pacjenta. Istotne, by terapeuta czy psychiatra poznał historię życia pacjenta, a nie tylko historię jego picia alkoholu czy też używania narkotyków. Podstawą skutecznej terapii jest indywidualizacja procesu terapeutycznego, reagowanie na potrzeby pacjenta, przymierze terapeutyczne i realizacja wspólnych celów. Nie każdy pacjent uzależniony potrzebuje czy też ma możliwość wglądu w przyczyny swojego zaburzenia, ale jednocześnie nie u wszystkich pacjentów terapia powinna wyłącznie koncentrować się na behawioralnych metodach radzenia sobie z objawem. Wynikają z tego konkretne założenia terapii:

• nie tylko uzależnienie – diagnoza kliniczna,
• ambiwalencja do zmiany – praca nad motywacją,
• nie tylko abstynencja – ustalanie i praca nad celem,
• indywidualizacja – kontrakt i plan terapii.