Czwarta faza: interwencje behawioralne – partnerzy uczą się rozpoznawać oraz wprowadzać do związku rozmaite proste przejawy czułości. Są to zachowania sprawiające radość obu stronom, ale niebędące wstępem do współżycia seksualnego.

• Skupienie uwagi na inicjowaniu zachowań seksualnych, np. poprzez odgrywanie ról.
• Odegranie przez partnera z silniejszym pożądaniem odmowy współżycia, z jaką stykał się w przeszłości, gdy inicjował zbliżenie.
• Ignorowanie bodźców zewnętrznych wpływających na pożądanie.
• Prowadzenie dzienniczka pożądania.
• Wymyślenie swojej własnej fantazji erotycznej – samodzielnie i wspólnie z partnerem.
• Zidentyfikowanie przez parę źródła problemów z pożądaniem.

Podsumowanie

Hipolibidemia należy do najczęściej spotykanych zaburzeń u kobiet. Jest wiele możliwych przyczyn, począwszy od biologicznych, poprzez psychogenne, a na społecznych skończywszy. W diagnozie należy uwzględnić uwarunkowania biopsychospołeczne. Leczenie tego zaburzenia seksualnego powinno polegać na odkryciu przyczyny, następnie na poprawie relacji w związku, ogólnego stanu zdrowia, także psychicznego, i jakości życia kobiety.